Tekst Sylwii o rytuałach skłonił mnie do refleksji. Chociaż zawsze wszelkim rytuałom mówiłam stanowcze „innym razem”, tak naprawdę nie da się ich uniknąć. To co mnie nastawiało negatywnie, to zamiennik słowa rytuał na rutyna, co oczywiście kojarzy się dużo gorzej.
Ale! Równie dobrze moje życiowe słówko „spontan” można odebrać jako chaos, także… No, nie. Chaosowi też czasami należy powiedzieć stanowcze „innym razem”. A reszta wyklaruje się sama.
Wracając. Okazuje się, że i my Tamalugowcy, mamy swoje rytuały (z rutyną nie mylić), bez których byłoby jakoś tak dziwnie, niefajnie i „jakby mniej luksusowo”.
Nasz dzień wygląda zatem, mniej więcej tak (dane podane orientacyjnie, czyli mniej więcej. Kluczowym słowem jest „,miej więcej”, także… nie stosujcie tego w domu, nie regulujcie odbiorników, a już Broń Boże nie nastawiajcie według nas zegarków i kalendarzy).
No, więc:
Budzimy się o godzinie 7:00 (nie dotyczy weekendów, kiedy nie nastawiamy budzika, chociaż często, jak na złość budzimy się wtedy jeszcze wcześniej!) Tomek wstaje, ogarnia się i robi Tamaludze śniadanie, a nam kawę i (opcjonalnie) kanapki.
7:15 któreś z nas budzi Tamalugę. Czasami się udaje, ale przeważnie budzi ją tylko rybka Mini Mini, która wstaje przy głośnych podwodnych dzwonkach. O dziwo ten dźwięk sprawia, że Tamaluga staje na baczność, chwyta pod pachę lalkę albo misia i zjeżdża z łóżka zjeżdżalnią w tempie ekspresowym. Ja zawsze wtedy mam lęki, widząc ją na spidzie taką zaspaną. Wyobrażam sobie siebie, na tej zjeżdżalni, rozbudzoną i nieprzytomną, pięć razy połamaną po drodze i siedem razy wytrąconą z trajektorii zjazdu.
Następnie Tamaluga wskakuje do naszego łóżka pod kołdrę. Łóżko jest już wówczas w połowie pełne (albo w połowie puste – wersja dla pesymistów) gdyż Tomasz okupuje łazienkę, a ja siedzę na brzegu łóżka usiłując zebrać myśli i ogarnąć czas, dzień tygodnia, porę roku, swoje imię i wiek. (Nie dotyczy weekendów, kiedy gnieciemy się wspólnie przez godzinę, a ja wówczas wiem, mniej więcej jak mam na imię i ile mam lat, aczkolwiek nadal pracuję nad porą roku).
W końcu, około 7:30 Tamaluga zasiada do śniadania. Obowiązkowo jest to mleko z czymś. Płatki, kulki, nieważne. Najważniejsze, że pływają w ciepłym mleku. Wersja opcjonalna (gdy stan mleka -1 – kaszka bananowa. (Nie dotyczy weekendów, kiedy to życzy sobie tosty z Nutellą albo jajko na miękko).
Po śniadaniu Tomasz wreszcie opuszcza łazienkę, więc Tamaluga robi siusiu, myje zęby, buzię i rączki, i wraca żeby się ubrać. Ubrana zasiada na krześle przodem do oparcia, a ja ją czeszę. W 98 przypadkach na 100 są to warkocze dobierane. Fryzura, która szybko się nie rozwali podczas szaleństw w przedszkolu i pozwoli jej jeść posiłki bez włosów w żarciu.
O godzinie 8:00 Tamaluga jest już gotowa do wyjścia i zjada żelową tabletkę tranu. Wychodzą z Tomkiem, ale ona zawsze zawraca żeby mnie przytulić i życzyć miłego dnia. Ostatecznie opuszczają nasz przybytek rozkoszy o 8:05, a o 8:20 są już w przedszkolu. Gdy jest ciepło, jadą rowerem.
Następnie Tomek jedzie prosto do pracy na 9:00, a ja ogarniam trochę chatę i też o 9:00 zasiadam do pracy. Pracuję do ok. 13:40 i robię obiad. Jeśli w lodówce jest tylko światło, kończę pracę o 13 i idę po zakupy.
O 15:00 wychodzę po Tamalugę. Odbieram ją z przedszkola około 15:20, zaraz po przedszkolnym posiłku, a ona i tak niezmiennie pyta co jest w domu na obiad… także tego. A muszę dodać, że posiłki w tym przedszkolu wywalają z kapci.
Droga powrotna też jest zbiorowiskiem rytuałów, o czym już kiedyś pisałam. Zaliczanie domów, głaskanie psów, granie w różne gry, które urozmaicają trasę. W takim tempie kotwiczymy w domu około 15: 50. Tamaluga rozbiera się, myje ręce i zjada domowy obiad.
Potem, jeśli jest to poniedziałek lub czwartek szykujemy się na zajęcia dodatkowe: balet albo szachy, (obie aktywności kończą się o 17:30). W pozostałe dni tygodnia gnieciemy się i wygłupiamy do 17:00.
O 17:30 Tamaluga zawsze jest głodna. Dostaje wtedy owoc, albo warzywo, albo serek homo. Albo jej ukochane oliwki. O 18:00 – tu akurat jest zawsze stała pora – czas na… kibelek. Po wielu problemach i perypetiach udało mi się rok temu, jednym zajebistym lekarstwem wyregulować te sprawy jak w zegarku.
O 18:20 czas na kąpiel, która trwa pół godziny, po mojej zdecydowanej interwencji, bo inaczej trwałaby dużo dłużej. Wanna to coś, co Tamaluga kocha nad życie, i oczywiście wiąże się z tym kolejny rytuał – zabawa z mamą lub tatą.
O 19:00 czeka na nią kolacja, więc czysta i pachnąca Tamaluga, zasiada w szlafroku przy stole. To jest też czas na jej bajki, więc buszuje po swoich kanałach. Potem ma jeszcze czas na zabawę, albo rozwiązywanie łamigłówek do godziny 20:00.
O 20:00 myje zęby, robi siusiu i kładzie się do łóżka z kułą. To jest właśnie jej czas na kułę (tablet) – pół godziny dziennie.
20:30 – Tamaluga oddaje kułę, z mniejszym lub większym oporem, po czym czytam jej książkę przez 15 minut.
O 20:45 wkracza Tomek z mizianiem.
21:00 Tamaluga śpi!
Wszystko to wypracowałam dopiero zeszłego września. Do tamtej pory nasze życie było (jeszcze większym) chaosem, a Tamaluga zasypiała o 23:00. W końcu stwierdziłam, że tak być nie może. Wykorzystałam 2 tygodniową nieobecność Tomka i wprowadziłam zmiany (czytaj: rytuał, czytaj: rutynę). Inaczej by się nie dało, gdyż Tomasz jest największym chaosem ever, pozwalającym Tamaludze na… wszystko. Byle byłaby szczęśliwa.
Potem, czyli po 21:00 następuje czas wolny Tomka i mój, który wykorzystujemy na różne sposoby. Tomek czasami coś tam podłubie w warsztaciku, coś tam obejrzy w TV, ale przeważnie idzie spać. Ja dopiero nabieram wiatru w żagle, bo… muszę. Zmywam naczynia, wyciągam pranie z pralki, szykuję ciuchy Tamaludze na następny dzień, piszę, czyli pracuję, odpowiadam na meile i odpisuję, czytam książkę albo przeglądam zaległe blogi. Podtrzymując opadające powieki. Podtrzymując je słonymi paluszkami, bo to mój nałóg. Znaczy, nie podtrzymywanie powiek, tylko ich spożywanie, tych paluszków. Około 24:00 mówię dobranoc tym, którzy jeszcze mnie słuchają, czyli ścianom.
No, to na tyle. A jak u was to wygląda?
tamaluga.wordpress.com 