Jak powiedział Hitchcock – najpierw trzęsienie ziemi, a potem napięcie będzie rosło. Zacznę zatem z radosnym hukiem – od prezentu Dziubasowej. Super – prezentu, który sprawił mi dużą radochę i na chwilę zapomniałam o rachunku za energię, wypuszczającym nowe pędy na kuchennym parapecie.
Pośród niewątpliwych cudowności, jakie widzicie, jest coś co szczególnie chwyciło mnie za serce. (No, wyobraźcie sobie, że mnie też coś może chwycić za serce). To jest list, napisany poporodową, schorowaną i osłabioną rączką Dziubasowej… Mało tego; tą sfatygowaną rączką narysowała na kopercie bardzo spersonalizowane rysunki, za co jestem jej wdzięczna podwójnie i pozostaję w niemym szoku, pod dużym wrażeniem. No i zasada przesłania rękodzieła też została spełniona… Buziaczki Dziubaskowa, i jeszcze raz dzięki!
…………………………………………………………….
Internet, co by nie mówić, to jednak cenne źródło informacji. Zwłaszcza, gdy chce się poznać opinie innych przed zakupem albo skorzystaniem z usług. Tak, wiem, że wielu komentujących jest przez owych usługodawców opłacanych, nie zmienia to jednak faktu, że pozostaje wielu uczciwych, którzy swoją zakupową traumą chcą się podzielić, ku przestrodze. Tak, więc nadal uważam, że jest to cenne źródło, z zastrzeżeniem aby czerpać z niego rozsądnie. Internet jest na przykład bardzo pomocny w kwestii wyboru kierunku studiów albo szkoły średniej. Ludzie wymieniają się informacjami, czego można spodziewać się na egzaminie, na którego nauczyciela trzeba uważać, a u którego można sobie odpuścić. To samo zresztą dotyczy przyszłych pracodawców. No i fajnie.
No i w związku z powyższym, ja toże mogłabym być bohaterką na swoim blogu. Nie wiem jak wy, ale ja chciałabym wiedzieć, czego się spodziewać w zetknięciu, na ten przykład, z idiotami. Tak fejs tu fejs. A ostatnio tak mnie wszyscy wkurwiają, że… No, co firma to większe dno. Chciałam wam o tym pisać na bieżąco, ale tyle się tego nazbierało, że może powinnam utworzyć nowe strony/kategorie. Tych złych. No i tych dobrych, żeby nie było. No, ale teraz tak: jeśli jednych nazwę „Ci co mnie wkurzyli”, to jak nazwać drugich; „Ci, co mnie zadowolili”? „Ci co zrobili mi dobrze”?
Tak myślę nad tymi instytucjami (z naciskiem na dwie firmy kurierskie), do których w ostatnim czasie straciłam cierpliwość, i lista jest naprawdę imponująca. Dla odmiany, gdy myślę o tych drugich, o tych co mi zrobili dobrze, to nic nie przychodzi mi do głowy. No, NIC. A może to ze mną jest problem? W każdym razie pomysł z kategoriami wykluwa się powoli.
…………………………….
Tomek mi się zawiesza. To znaczy tak to ma wyglądać. W rzeczywistości, jak mniemam, myśli i kombinuje, co odpowiedzieć na moje pytanie i jak to zrobić żeby mnie nie urazić.
No, naprawdę!
Ile może być wersji odpowiedzi na pytanie „O której wychodzisz?”, albo „Czy kupiłeś chleb”?! Tomek wypracował już swój własny mechanizm obronny, gdyż, jak wiadomo, w prostym pytaniu może kryć się haczyk, zwany dalej pułapką (patrz: wikipedia: teorie spiskowe).
Wygląda wtedy jak wyłączony, podczas gdy w jego głowie (mam nadzieję) zachodzą jakieś tam procesy. Czasami nie odpowiada bardzo długo, licząc, że zapomnę, o co pytałam. I rzeczywiście: czasami zapominam.
Zawsze wtedy żywo wpatruje się w telewizor, żeby to wyglądało tak, że zadałam pytanie w najciekawszym momencie programu. Tymczasem jest tak, że przez moje pytanie, nagle program staje się najciekawszy na świecie.
Czasami włącza tryb obronny z automatu, chociaż o nic nie pytam. Wczoraj wieczorem, na przykład, gdy tylko otworzyłam usta, Tomek zagapił się w telewizor, chociaż leciały reklamy.
– Znowu się wyłączyłeś. Na pewno wciąż myślisz nad odpowiedzią na pytanie, które zadałam ci rano.
– Co? Jakie pytanie?
– Czy zjesz jajecznicę.
No, ale dobra, żeby nie było. Kto jest bez winy, niech pierwszy rzuci mięsem. Ja też czasami się wyłączam. Wyłączam się (Boże, przebacz) podczas monologu Wiktorii. Nie zrozumcie mnie źle; bardzo się cieszę i doceniam, że moja dwudziestoletnia córka codziennie opowiada mi o swoim życiu, ale… Ona mówi, i mówi, i mówi, i ja już w końcu nie wiem, kto był na tej imprezie, i dlaczego Żanejro* przefarbowała włosy, i z kim ma zrobić projekt, i co powiedział wykładowca, i kiedy będzie ten koncert; w maju czy w lipcu, i skąd się wzięła nazwa zespołu, i dlaczego jutro wykłady są odwołane. I to wszystko w jednym monologu!
Ja czasami mam taki mętlik, i chodzę do tyłu, i już nie wiem, czy Święty Mikołaj istnieje. Już nie wiem.
A przecież w sobotę widziałam go w sklepie.
Telewizyjna jedynka przechodzi samą siebie. Próbuje człowiek na nią nie trafić, a ta zawsze się wciśnie między kanałami. O ile spot o Mikołajkowym Bloku uważam za jak najbardziej O.K. o tyle kampanię anty rozwodową już niekoniecznie. I teraz taka kobiecina, katoliczka, z domu z niekoniecznie trafionymi tradycjami, która żyje pod presją mamy „co-ludzie-powiedzą”, widzi taką reklamę i… I zostaje w związku z mężem tyranem, który ją poniża, albo nawet bije, i dla dobra dzieci ogółu, decyduje się dać mu osiemdziesiątą drugą szansę…
Telewizja śniadaniowa, na której znowu zahaczyłam nieprzytomne oko, i której nie wyłączyłam tylko dlatego, że jeszcze nie do końca ogarniałam rzeczywistość, znowu zaprosiła fajnego eksperta. Tym razem była to pani stomatolog, czyli jak się zapewne wszyscy domyślacie – ekspertka od… No? No? Kto zgadnie? Tak: od folii aluminiowej, tadaaam! Dowiedziałam się tak niesamowicie niesamowitych rzeczy, że aż się rozbudziłam. Na przykład tego, że folią można wyłożyć półkę w szafce lub w lodówce, i wtedy łatwiej pozbyć się okruszków! Moje życie stanie się teraz dużo łatwiejsze, bardzo się cieszę i doceniam. Pycha rada!, jak mówią do Klossa w „Misiu”.
Ostatnio uświadomiłam sobie, że w mojej rodzinie nastąpił przełom, a raczej wyłom.
No, bo u nas od pokoleń rodzą się dziewczynki, więc na koniec drzewo ze strony mamy, z historią wyłamania ze strony kuzynki:
*Jako taki pogląd na temat Żanejro (dla tych, co nie kojarzą):
Widzicie? Oni też mają takie sarenki.
Syn Omar
Usama