Jak trwoga, to do bloga, a blog na to: niemożliwe…

Tak, tak (droga Brukselko, droga Dziubasowo, droga Lady Makbet) czas na moje pokręcone resume. W ogóle nie miałam w planach, ale dziś taki dzień szczególny… Ale po kolei.
Łażę tak sobie dzisiaj po (obcych) blogach i łażę. Tak się snuję bez celu i czytam. I w szoku jestem, poniekąd, i w przygnębienie wpadam… Tu choroba, tam śmierć. Tu smutek, tam przemijanie… Niewiele w tym blogów radosnych, wesołych, z jajem. Gdy tak o tym myślałam, przypomniałam sobie, że mój blog też miał taki być. Poważnie. Miał być pamiętnikiem trudnych przeżyć i przykrych doświadczeń, a przede wszystkim formą pomocy dla ludzi w podobnej sytuacji, w jakiej wówczas byłam. I chyba formą pomocy dla mnie samej. Autoterapią. Dziwne, ale zaczynałam go pisać kilka razy i w ogóle mi nie szło. No, po prostu blokada i już. Dałam sobie spokój na jakiś czas i ponownie wróciłam do pisania, ale blog miał już zupełnie inny charakter. Zauważyłam, mianowicie, że dużo lepiej wychodzi mi pisanie na wesoło, z dystansem do siebie i świata. Na pewno wpłynął na to nowy etap w moim życiu, ale nie tylko. Przypomniałam sobie, że ja zawsze lubiłam pisać z humorem, pisywałam nawet skecze do kabaretu, (także o NFZ – sorry Pankracjo:) również wtedy, gdy było źle. Może to jest właśnie taka moja autoterapia?
No, więc łażę tak sobie dzisiaj po tych blogach, i łażę, a każdy czegoś mnie uczy. Na przykład tego, że fajna nazwa nie zawsze równa jest fajnej treści, a kiepska nazwa może skrywać całkiem przyzwoity kawał bloga. Dowiaduję się też rzeczy, o których nie miałam pojęcia. Na przykład tego, że homoseksualizm to CHOROBA (tak, tak, autorka użyła wielkiej czcionki), a aborcji nie usprawiedliwi gwałt, który zresztą, według autorki, sprowokowany jest przez ofiarę. Aż trudno uwierzyć, że pisze to młoda kobieta. Z innych blogów dowiedziałam się jak szybko wziąć kredyt, jak (równie szybko) przybić obraz do ściany i naprawić pedał w rowerze. A potem uciekłam. Wróciłam na znane mi rejony, do blogów z mojej bandy i innych, których jeszcze w tej bandzie nie ma, ale to tylko kwestia czasu. I wiecie co? Od razu poczułam się lepiej.
Gdy zaczynałam przygodę z Tatamarą, w najśmielszych marzeniach nie przypuszczałam, że ktoś to w ogóle przeczyta. Nie zabiegałam o czytelników, o komentarze, co więcej: byłam w szoku, gdy ktoś raz na jakiś czas, coś tam po sobie zostawił. Zresztą ja sama nie poczuwałam się do obowiązku rewanżu. Pisałam i piszę komentarze tam, gdzie chcę. Gdzie odpowiada mi klimat, gdzie coś mi się spodoba, gdzie coś mnie zaintryguje.
„TO” zaczęło się jakoś w maju. Powoli ruszyła mała lawinka – motorek napędowy mojego bloga. Zaczęłam poznawać fantastycznych ludzi, i zanim się obejrzałam – znalazłam się w super paczce:) Blog, dotąd pisany sporadycznie, nagle nabrał sensu i tempa. Wiecie, co jeszcze zauważyłam? Wszystkie jesteśmy dla siebie motorkami napędowymi, prawda? Nasze wpisy stały się częste i regularne i – nie wiem jak wy – ale ja myślę o was, nawet gdy mnie TU nie ma. Gotuję, sprzątam, albo przewijam Tamalugę… nagle przypominam sobie wpis którejś z was i, na przykład, wybucham śmiechem. Nie mam pojęcia jak wyglądacie, (poza Sylwią:), i gdzie mieszkacie, ale czuję z wami więź, i to jest zajebiste! I jeszcze to, że powoli moją bandę zapełniają kolejne wartościowe osoby (cześć Lady Makbet, cześć Roksanno:). Wy też zaakceptowałyście mnie i z „otwartymi rencyma”, jak mawiała pani Renia z teatru, przyjęłyście do swego grona, nie wiedząc jak wyglądam i skąd jestem. Chyba nie przesadzę mówiąc, że umilacie mi wieczory i poprawiacie humor. Gdy zmęczona robię klapa pupą na kanapę, a dziecię me po 2 godzinnej szamotaninie, zasypia w pozycji delfina – wreszcie otwieram laptopa. Głównie z myślą o was.
Ale, ale! Miałam wyjaśnić dlaczego piszę o tym akurat dzisiaj. No więc, łażę sobie po tych blogach, i łażę i trafiam na same jakieś rocznice… I tak sobie o tym czytam i czytam, i myślę „Wow! Już pół roku prowadzi bloga”, albo „już 8 miesięcy”, „już 3 lata!” I tak, kurde blaszka, coś „mię tknęłło”. Włażę, ci ja na swego bloga, sprawdzam i… TADAAAM! Pierwszy wpis popełniłam… dokładnie ROK temu! Nadal sama nie mogę w to uwierzyć! A to, jaki jest mój blog obecnie, w dużej mierze wam zawdzięczam.

Także, tego…
Dzięki, rąsia, buźka, order, rąsia, dzięki…