Głucho na ucho, a ruchy na wargach

Ze wszystkich części ciała, Tamaluga umie powiedzieć „oko”. „Upatrzyła” sobie „oko” , że tak się słownie popiszę pleonazmem (sprawdziłam w encyklopedii 🙂 Mało, że upatrzyła, to jeszcze dźga nas z upodobaniem, coby nie było wątpliwości, o jaką część twarzy chodzi. Zanim jednak oślepnę – przypuszczam, że pierwej ogłuchnę. Na amen.
Gdy mama powtarzała, że od głośnych dźwięków można ogłuchnąć, myślałam, że to bzdura. Przeżyłam przecież walkmany, discmany, boomboxy oraz różne inne boxy i sprzęty grające głośną muzę. Nie przeżyłam jednego: Tamalugi.
Jej pisk osiąga niewyobrażalnie wysokie tony. Przekracza wszelkie dopuszczalne bariery, normy, kodeksy i paragrafy. Sprawia, że owady i inne żyjątka padają w promieniu kilometra, a ludzie zamierają w bezruchu. Tamaluga zaczęła piszczeć, od kiedy odkryła, że umie. Piszczała gdy była zła, szczęśliwa, podekscytowana, znudzona, czyli kilka razy na dobę. Najlepiej wprost do mojego ucha. Tak się złożyło, że przeważnie prawego. Na szczęście ostatnio piszczy coraz rzadziej, ale co mi zepsuła, to zepsuła – na prawe ucho niedosłyszę.
Cholernie utrudnia mi to komunikację międzyludzką, bo zdarza się, że słyszę rozmówcę tylko częściowo. No i tak sobie gadamy, gadamy, aż tu nagle następuje zmiana wyrazu twarzy rozmówcy, co wyraźnie sugeruje, że:
A. Zadał pytanie
B. Sprzedał jakiegoś „niusa” i czeka na moją reakcję.
Każdy normalny człowiek, (czyli cała reszta populacji), poprosiłby po prostu o powtórzenie. Ale nie ja, no bo ile razy można prosić? Przecież to siara, normalnie. Wobec tego mam dwie odpowiedzi: „Taaak?” i drugą, równie inteligentną: „O!” Używam je w kolejności przypadkowej, zamiennej lub wybieram jedną z nich i na niej jadę do końca. Nie mam wyboru, zwłaszcza gdy rozmówcę charakteryzuje nieprzenikniony wyraz twarzy i nie wiem, czy po tym, co mi właśnie powiedział, powinnam się cieszyć, czy wręcz przeciwnie. Uważam, że „Taaak?” i „O!” są jak najbardziej neutralne. Chociaż nie zawsze działają. Tak, naprawdę to rzadko kiedy… Czasami się uda, częściej jednak rozmówca gapi się na mnie jak na wariatkę (dosłownie widzę jak w jego mózgu pojawia się wielki znak zapytania). Nie wiedzieć dlaczego, gadka potem w ogóle się nie klei…
Oprócz dwóch standardowych odpowiedzi, mam też dwie miny (na pewno je znacie, a jak nie – spróbujcie poćwiczyć):
1. Pół uśmiech, czyli uśmiech, ale nie do końca. Rozwarcie ust odrętwiałych, jak byśmy wyszli z gabinetu, w którym szalony dentysta użył zbyt mocnego znieczulenia.
2. Trzy w jednym, czyli połączenie uśmiechu z obrzydzeniem i ogromnym zdziwieniem. Rozwarcie gęby znaczne.
Bardzo ważne, aby uśmiech nie był oczywisty, bo przecież nie mogę ryzykować. Może rozmówca właśnie opowiada o pogrzebie, rozwodzie lub odkryciu u siebie maniactwa natręctw. Albo skrętowstrętu. Albo syndromu oka kaprawego. Lub o wszystkich pięciu rzeczach na raz. Ważne, by go w razie czego nie urazić, bo reszta nie jest ważna, tak jak i mój wygląd – w obu grymasach wyglądam jak debil.
Ostatnio spotkałam B, moją dawną sąsiadkę, więc wypadało się chociaż przywitać. No i, oczywiście, B włączył się gadulec. Męczyłam się okrutnie, zwłaszcza, że B ma wadę wymowy. Rozumiałam co trzecie zdanie, a i tych bardziej się domyślałam. Cóż, jak mawia Chylińska „to był cholernie długi wykon”, więc musiałam wykorzystać wszystkie cztery patenty. Możecie mnie sobie wyobrazić? Możecie wyobrazić sobie tę rozmowę?
Chyba przy czwartym „O!”, połączonym z miną nr 2 – B urwała wywód i spojrzała na mnie, tak jakoś… inaczej. A może mi się wydawało, w końcu wzrok też już nie ten, co dawniej… No, w każdym razie zapytała: „Źle się czujesz?” A ja czułam się zajebiście. Tylko tęskniłam za bezpiecznym akustycznie domkiem.
Postanowiłam, że nauczę się czytać z ruchu warg. Najlepszą do tego sposobnością są wieczorne seanse filmowe, których fonia, jak wspominałam, przyciszona jest ze względu na Tamalugę, niemal na maksa. Wczoraj tak się skupiłam, że udało mi się odczytać z ruchu warg ponad 1/3 filmu! Zachłyśnięta sukcesem brnęłam dalej w dialog kochanków, do momentu, gdy niechcący wcisnęłam „i” na pilocie i wyświetliła się informacja. Powiem tyle: film był produkcji duńskiej i moja radość się ulotniła. Zrozumiałam, że tekst, który dotąd tak pięknie przetłumaczyłam to stek bzdur.   Fak, fak, fak!

Dzisiaj poćwiczę na polskim filmie, zwłaszcza, że znajomość języka pozwala mi w każdej chwili cofnąć, pogłośnić i zweryfikować. Boszszszsze…