Pająki, świeżaki i nocne tofu ze spalonej patelni

Przeżyłam inwazję ośmionogich gówienek. Wielkości główki od szpilki, ale wiadomo jak to jest: dzisiaj główka od szpilki – jutro pudełko zapałek. Wypełzły spod lodówki. Najpierw wyszły trzy, w pewnej od siebie, odległości. Zrobiły to dla niepoznaki, żebym się nie zorientowała, że działają drużynowo. Faktycznie, najpierw się nabrałam, że to czysty przypadek, a wtedy kolejna trójka, zamiast chwilę odczekać – też zaczęła wspinać się do góry. Czyli sześć – to już nie był przypadek. Przybyły z zemstą – przypuszczam, że dzień wcześniej wsysnęłam w odkurzacz ich matkę. Wiedziałam, że wieczór mamy już zaplanowany: Tomek odsunie lodówkę, którą będę musiała przy okazji umyć, gdy tymczasem on odkurzy dokładnie wszystkie kąty.
Radocha z odzyskania laptopa nie zna granic i popycha mnie do przeglądania różnych dziwnych stron. Zaczęłam nawet czytać artykuły, które mnie kompletnie nie interesują, (mało brakowało, a wzięłabym udział w konkursie na najgłupszą minę miesiąca, na szczęście opamiętałam się w porę.) W każdym razie trafiłam na artykuł o złodziejce naklejek.
Kobieta, będąc w jakimś mieście przejazdem, wstąpiła tam do lokalnej Biedronki. Zrobiła zakupy na 170 złotych (swoją drogą nie pojmuję, co ona mogła tam kupić, bo ja choćbym zrobiła w Biedrze zakupy swojego życia – nigdy nie przekroczyłam stówy)no i zażądała naklejek na świeżaki. Coś tam, coś tam – nie pamiętam, ale chyba kasjerce zabrakło i skierowała ją do drugiej kasy. Kobiecina stanęła, coś tam w międzyczasie dokupiła, i otrzymała swoje naklejki. Wtedy rozegrały się sceny niczym z filmu akcji – podbiegł do niej ochroniarz i wyjął z jej torby pudełko z naklejkami. Babka tłumaczy, że nie wie jak się tam znalazły, i że prawdopodobnie wrzuciła je razem z zakupami. Na nic tłumaczenia: w końcu szło o najwyższą stawkę – świeżaki. Przyjechała policja, zgarnęli pańcię na posterunek i trzymali do 22, zapewne świecąc lampką w oczy podczas przesłuchania. Klientka sprawę zgłosiła do ochrony praw konsumenta, skąd dostała odpowiedź, że uchybień w pracy kasjerki nie stwierdzono, więc wina leży po jej stronie. Dobra: pal licho, czy jest winna, czy nie, ale… Nosz… Przecież to jest chore!!! Już wcześniej słyszałam o świadczeniu usług seksualnych za kolekcję świeżaków, a teraz to… Na bank, Biedronka działa podprogowo, na bank! Przełazisz przez ten płotek i uwalniasz gaz z działaniem podprogowym. Leziesz po tym sklepie i leziesz, snujesz się między regałami i myślisz „O, ale zajebisty ten dyskoncik, a tu książeczki mają, a tu dywanik, a tu regalik do skręcenia”, choć przylazłaś tylko po masło. A w łepetynkę wbija się hasło „Nie bądź taka – weź świeżaka” i dupa. Pozamiatane. Jak dobrze, że na mnie nie działa ten przekaz, może za rzadko przychodzę? Ja tak nie lubię tej Biedry, że zakupy tam są dla mnie ostatecznością. Kiedyś Tamaluga chwyciła takiego świeżaka (brukselkę, czy tam innego ogórka – nie wiem co to było, bo trudno odróżnić). Zorientowałam się dopiero przy kasie (thx God, bo jeszcze wrzuciliby mnie na dołek, na 48). Kasjerka pyta: „Może chce pani kupić świeżaczka dla małej?” „A Boże, broń!” – wydarłam się na pół sklepu. – „Takie paskudztwo?!” Cudem uniknęłam linczu w kolejce, a jestem pewna, że oburzona kasjerka policzyła mi więcej za zakupy.
Zamiast tego, robię zakupy w Społem. Póki co – całodobowym, bo kto wie jak to będzie po ustawie. Często można tam trafić na degustacje, człowiek przeleci się od stoiska do stoiska i już nażarty. Ostatnio trochę się nacięłam – każdy, że tak się wyrażę, punkcik degustacyjny oferował żarcie wegetariańskie. No, kurde! To ja po to lecę z wywieszonym jęzorem, potrącam koszykiem ludzi, żeby skosztować… liść sałaty?

Jak zwykle uczynię teraz jasność w temacie Marioli: nie mam nic przeciwko wegetarianom. Nic a nic. Co więcej, podziwiam w skrytości ducha ich samodyscyplinę, a jeśli jeszcze robią to dla idei – w obronie zwierząt – to już w ogóle szacun. Podziwiam i szanuję tych, którzy nie narzucają się ze swoimi poglądami żywieniowymi, żyją i dają żyć mięsożercom. Ostatnio mam wrażenie, że wegetarianie, działając dotąd w małych anonimowych grupkach, zataczają szersze kręgi i zaczynają przypuszczać ataki. Niedługo będą robić miesięcznice i chodzić po domach jak Świadkowie Jehowy.
„Dzień dobry, chcielibyśmy porozmawiać z panią o jedynej słusznej diecie. Może zostawimy broszurkę do baru „Witaminka”, świadczącego usługi całodobowe…”
„Dobrze, dziękuję. Obiecuję, że jeśli obudzę się w nocy i chwyci mnie nieposkromiona ochota na plaster tofu, natychmiast zadzwonię.”
Trafiam na blogi wegetariańskie, których autorzy wyśmiewają pytania, zadawane przez „tych innych”. „Czy jadają ryby, czy jadają jaja, (jadają-jaja. Zajebiste.) Nie wiem z czego tu się śmiać, bo niby skąd my mamy wiedzieć jakie są najnowsze trendy? Jedni uznają ryby za mięso, inni nie. Powstaje tyle odmian wegetarianizmu i weganizmu, że nie nadążysz… Niedługo dowiemy się, że jest wegetarianizm właściwy, light, medium, hard, wegetarianizm bezbłonnikowy, bezglutenowy, sojowy, sojowo – trawiasty, pszenno-paszowy…
To jeszcze kilka słów o Halloween, bo wszyscy o tym piszą. Nie będę zagłębiać się w dyskusję, czy to złe, dobre, potrzebne, niepotrzebne.
Moje dziewczyny, za stare na poklatkowe żebractwo, zaprosiły koleżanki na horrory. Wszystkie przebrały się stosownie do okoliczności, umalowały… Przyjaciółka Wiktorii – Żanejro, o której nie raz już wspominałam, pomalowała sobie twarz i dłonie. Oczywiście, jak to Żanejro, nie doczytawszy ostrzeżenia, uczyniła to markerem permanentnym (uwielbiam ją!), co doprowadziło Wikę do histerycznego śmiechu, od którego dostała czkawki. (Potem sama o mały włos nie spaliła kuchni, więc przyganiał kocioł garnkowi) No, więc psiki i krzyki z pokoju obok, aż się bałam, że obudzą Tamalugę. W pewnym momencie coś mnie tknęło i poszłam do kuchni, a tam… kłęby czarnego dymu. KŁĘBY. Wika zapomniała o popcornie, którego resztkę postanowiła dosmażyć na patelni. Okno na oścież, patelnia do śmieci, kuchnia do utylizacji. Oliwia w przypływie odwagi obudziła Tomka z pytaniem, czy porozwozi ich koleżanki. Na wpół rozbudzony poczłapał do kuchni, a do uszu mych doleciało „O kurwa!”
Dziewczyny jednak porozwoził, a że było ich więcej niż foteli w aucie – ktoś tam siedział na podłodze, co było dodatkową atrakcją dla piszczących i pstrykających selfie, małolatów. Zaspany Tomek zerknął w lusterko, potem na mnie, a mina jego bezcenna! „Wróć!” krzyczę za nim, „Może chatę da się jeszcze uratować!”