Co tam ekspert i brzuch, skoro ich jest już dwóch

Jesteśmy uziemieni przez Tamalugę. Właściwie to udomowieni. Chodzi o to, że na drzwiach wejściowych, oprócz zamków, mamy taki cwancyk. Didak, jak powiedziałby Tomek, bo dla niego każda nienazwana rzecz jest didakiem. Aby drzwi dodatkowo zabezpieczyć, wystarczy ten didak przekręcić w prawo. Manewr nie należy do specjalnie skomplikowanych. Niestety, okazuje się, że dla Tamalugi również. Ponieważ dziecię nie mierzy jeszcze metra, stanowi to dla niej pewne wyzwanie, ale sztukę tę opanowuje coraz lepiej. Problem w tym, że kompletnie olała naukę przekręcania go z powrotem w lewo, co nieco komplikuje sytuację. No, bo, jeśli ktoś z nas zostanie z nią sam, to nie może nawet zejść na chwilę do skrzynki, bo jest ryzyko, że do domu już nie powrócić. Na upartego można wleźć oknem, ale, po pierwsze: okno jest odgórnie uchylne i nie ma możliwości otwarcia go z zewnątrz. Po drugie: przeprawiając się przez okno kuchenne, zwaliłoby się  z parapetu wszystko, co na nim stoi, czyli to co tylko może stać na parapecie w kuchni. Poza tym, przełożywszy już nogi – wylądowałoby się w zlewie…

Co do stanu mojego umysłu: po dniach chudych przychodzą dni tłuste. Ale po nich znowu chude, także… Dni tłuste są fajne. W te dni trzaskam krzyżówki i sypię wiedzą zapamiętaną. Dni chude to tragedia jakaś. Ostatnio usiłuję przypomnieć sobie pewną zabawę z dzieciństwa, ale niestety. Nie pamiętam. Miałam o to zapytać Dorę, ale za każdym razem gdy ją widzę – zapominam. Reasumując: Zapominam o czym zapomniałam. Niżej upaść umysłowo już nie można.

Ki diabeł mnie podkusił – nie wiadomo. Po miesiącach unikania, znowu dałam szansę TV śniadaniowej. No, bo, mówię, dam jej szansę, no nie? Normalnie…

Dobra, tak naprawdę zaginał pilot.

No, ale… może zapas ich debilizmów zakończył się na ekspertce od wieszania prania?

Patrzę, na kanapie zalega pani doktor. O, myślę sobie, dobrze się zapowiada.

Pani doktor ginekolog odpowiada na jakieś proste pytania dotyczące ciąży. Takie, co to nie trzeba kończyć medycyny, żeby znać odpowiedź, ale spoko: Śniadaniówka robi postęp: zaprosiła lekarza.

I wtedy prowadząca zadaje TO pytanie. „Czy umie pani ustalić płeć dziecka na podstawie kształtu brzucha?”

Cóż, prowadzącej właściwie się nie dziwę. Wygląda na taką, która zadaje takie właśnie pytania.

I wtedy pani doktor odpowiada, a odpowiedź sprawia, że z gęby wypada mi ciasteczko. „Niestety nie, ale wiem, że niektórzy potrafią, to może i ja kiedyś, bo bardzo bym chciała”.

Wrrrróć!

Teraz to ja się uparłam, żeby znaleźć tego pilota. Muszę, no po prostu muszę dla spokoju ducha, cofnąć kawałek i upewnić się, że tam na tym dolnym pasku, naprawdę widniało słowo „doktor”.

Widniało.

Jaka telewizja, tacy goście.

 

No, dobra. Kto mi wytłumaczy o co chodzi z tym Sławomirem? Jeszcze raz, tylko powoli i wyraźnie, bo znowu czegoś nie kumam.

Niby już ogarniam kolesia, usłyszałam coś, czego nie da się już odsłyszeć. No i teraz tak: czytam, że „Na koncercie Sławomira, tłum fanów sforsował barierki”, doszło do przepychanek, tratowania siebie nawzajem, policja, karetki, te sprawy… Informacja, jako taka, nie zrobiła na mnie wrażenia, co jest poniekąd przerażające. Dwadzieścia lat temu tarzałabym się ze śmiechu. Dziesięć lat temu szlag by mnie trafił. Dziś już się niczemu nie dziwię.

Anyway, jak mawiają nowocześni Indianie, zawieszam ja oko na pewnym wywiadzie (pokroju „Rozmów w toku”).

A temat dotyczy właśnie tego wydarzenia.

A prowadzący się pyta, co na to Sławomir.

A Sławomir nie jest Sławomirem!!!

Wiem, że nie mam pamięci do twarzy, ale bez przesady.

I głowę przekręcam dla pewności, i powieką faluję – no nie on, no! Nawet gdyby wąsik zgolił i włosy przykleił – NIE ON. Jakiś obcy koleś, cholera, opowiada o sobie, że jest Sławomirem i jak sobie radzi ze sławą i fanami. Nawet go nie słucham, a szkoda, bo może by się coś wyjaśniło. Ale nie mogę się skupić, bo cały czas usiłuję znaleźć wspólny mianownik między twarzoczaszką typu gruszka, a twarzoczaszką typu ogórek.

To jest ponad moje siły.

Jakoś pogodziłam się z istnieniem jednego, ale dwóch?! Chyba nie dam rady.

Nawet guglowanie nie przynosi efektów. Dowiaduję się tylko, chociaż już przedtem wiedziałam, że dwóch to jest tylko Kilerów.

Także dupa, nie?

 

To na deser rodzinna humoreska: Moja pierworodna ma septum, czyli krowi dzwonek, to znaczy kółko. W nosie. Od dziurki do dziurki, że tak wyjaśnię. Wchodzę rano do jej pokoju, a dziewczę moje śpi w dziwnej pozycji, z nienaturalnie zadartą brodą. Obczajam sytuację z bliska i już wszystko jasne: kolczyk wkręcił się w nadłóżkowy baldachim. Stojąc tam tak i tłumiąc śmiech, zastanawiam się, czy ją obudzić. Oliwia nie ma takiego dylematu – od razu wali jej zdjęcie z fleszem. Wiktoria, znana z dystansu do samej siebie, na moje zapytanie, czy mogę napisać o tym na blogu, odpowiada: „No pewnie, przecież to śmieszne jest!”