Selera nać, ku*wa mać, a pomidory mam do tej pory

Jak zapewne zdążyliście się zorientować, dodałam ostatnio dwie kategorie, gdyż potrzebę palącą poczułam do dzielenia się z wami książką i filmem. Będę tam wrzucać, raz na jakiś czas, nie hity i nowości, raczej pozycje które zapadły mi w pamięć, przede wszystkim te dobre, ale też, od czasu do czasu, te których nie polecam. Co nie znaczy, że nie będzie nowości w ogóle. Po prostu póki co, nie mam ani weny, ani czasu na latanie do kina. A co do nowości książkowych to też parcia, jako takiego, nie odnotowałam.

Nie wiem tylko jak zrobić, żeby tekst nie był widoczny jako nowy wpis, ale otwierał się po kliknięciu na daną kategorię. Może tak się nie da. Może sama nie wiem, o co mi chodzi.

Pozostając niejako w temacie.

Oglądam „Powrót Jedi” i uświadamiam sobie, że gdy „Gwiezdne Wojny” weszły do kin (z dwuletnim opóźnieniem) to było wielkie wydarzenie. Stało się w kolejce po bilety jak by od tego zależało życie. Potem odtwarzało się w pamięci wątki i dialogi, konsultowało z kolegami. Nikomu do głowy nie przyszło, że kiedyś usiądzie sobie w domu, przed telewizorem i obejrzy „Gwiezdne Wojny” w idealnej jakości, z możliwością nagrania, zatrzymania, cofania… No, szok. Ale kino lat 80 miało swój urok, a bilety były tak tanie jak porcja lodów z automatu, więc łaziło się do kina co drugi dzień. Zabawne było to, że oprócz „nowości” kina serwowały to, co miały pod ręką. Często były to randomowe filmy sprzed 5, a nawet 10 lat. Zwłaszcza w tych małych kinach. Pamiętam, że na wczasach w Międzyzdrojach, gdy była brzydka pogoda chodziłam z innymi dzieciakami do kina „Słowianin” (o ile dobrze pamiętam) i często byliśmy jedynymi widzami 😀

Wika ma nowego chłopaka. Jak to mówią „lepszy znany wróg, niż nowy”, czy jakoś tak, ale co robić? Muszę pogodzić się z tym, że są rzeczy na które nie mam wpływu, albo wpływ mój jest minimalny. No, będę się musiała jakoś przyzwyczaić. Nowy chłopak, chcąc wkupić się w nasze łaski przyniósł pomidory z działki. Właściwie zasypał nas nimi i przez dwa tygodnie zrobiłam z nich wszystko, co można z pomidorów zrobić. Zabrakło mi pomysłów. Poprzedni chłopak Wiktorii przynosił ogórki gruntowe. Ja nie wiem, skąd ona ich wynajduje.

Anyway, jak mówią starzy górale, w pewnym momencie miałam na stole w kuchni sto kilo pomidorów, sto kilo jabłek od sąsiadki, sto kilo gruszek nabytku własnego, sto kilo jeżyn z zablokowej kradzieży i jeden kalafior, który pasował do reszty jak trampki do futra. Przeżyłam chwilowe załamanie. Stałam wpatrzona w te… dary ziemi, polskiej ziemi, i zawiesiłam się. Nie wiem, jak długo jeszcze bym tak stała, gdyby małe, czarne gówienka nie zmusiły mnie do podjęcia natychmiastowych działań. Zauważyliście, że te pieprzone muszki – owocówki pojawiają się znikąd? W jednej sekundzie ich nie ma, a w następnej całą chmarą obsiadają owoce. Tak, jak by siedziały gdzieś za szafką, przyczajone, czekając na moje zawieszenie.

Szybko upycham owoce w lodówce, dociskam nogą i ostrzegam je lojalnie, że jeśli wypadną to je zdepczę na miazgę. Chwytam nać od selera – (nie mam pojęcia skąd się tam wzięła, i będąc w dzikim szale nie zastanawiam się nad tym. Pewnie pojawiła się tam jak w filmowej parodii, w której, na przykład kibice na stadionie nawalają się krzesłami z epoki Ludwika XVI). I tą nacią napieprzam te owocówki po głowach, czy tyłkach, trudno stwierdzić. I cały misterny plan w pizdu, bo miałam porobić tyle rzeczy, tymczasem latam po kuchni z zielonym wiechciem i nawalam owocówki. W przebłysku zdrowego rozsądku cieszę się, że jednak nie odmalowaliśmy ścian w kuchni, tak jak planowaliśmy.

Bo planowaliśmy odmalować ściany w kuchni, ale jednak nie odmalowaliśmy ścian w kuchni. Tak długo nosiliśmy się z pomysłem, że zabrakło nam czasu, bo mieliśmy to zrobić przed przyjazdem mamy. Ale nie zdążylibyśmy, bo mama przyjeżdża – niech no spojrzę w kalendarz – dzisiaj.

Tomek znowu niedomaga na wrzody i ogólnie niedomaga. Zadziwiające, że zawsze wtedy, kiedy liczę na jego pomoc. Nie, no w ogóle to jest przeuroczy, gdy sam z siebie pyta: „Kochanie, pomóc ci?” Tyle, że ja, durna, durna baba, mówię „nie trzeba”. Ma też, ten Tomasz mój, wyjątkowy dar wkraczania w (nie)odpowiednich momentach. „Daj ten odkurzacz, ja odkurzę” – mawia, gdy właśnie wciągnęłam ostatni paproch. „Obiorę fasolkę” – mawia, gdy po obraniu  65 tysięcy kilogramów szparagówki słaniam się na nogach, a w misce zostały trzy sztuki.

Tamaluga przypomniała sobie, że nie przechodziła buntu dwulatka, a raczej uświadomiły jej to dzieci na placu zabaw. Po długotrwałej fazie mówienia na wszystko „tak”, zaczęła mówić „nie”. Tylko, że z tego „nie” nic nie wynika, bo i tak robi to, o co ją prosimy. Wydaje mi się, że mówi „nie” dla samego wydźwięku tego słowa. Poza tym rozwala mnie na łopatki, mówiąc ciągle „plasiam”, „plosie” i „dziekuj”. Nawet, gdy zdarza jej się mieć w nocy zły sen (mówiłam Tomkowi, żeby nie oglądał przy niej Indiany Jonesa krojącego zmumifikowane zwłoki w jaskini) to mówi „Mama, mleko, plosie”, a gdy już dostanie, zapadając w sen mówi „dziekuj”.