Koniec ataku owocówek. Początek ataku Snajpera

Ja to jakiś zryty łeb mam, no naprawdę. Wzruszyłam się losem tych cholernych owocówek. Wzruszyłam się, bo powlatywały do pułapki. Zresztą przeze mnie zastawionej. No, bo na coś wreszcie przydała się ta idiotyczna telewizja śniadaniowa i jej mądrości. Tym razem nie było ekspertki od wywieszania prania, tylko ekspertka od uśmiercania owocówek. Ciekawe na jakim wydziale kończyła swoją eksperckość. Anyway, jak mawia Solidarne Zrzeszenie Polonii Bawarskiej – potrzebne są cztery przedmioty: miseczka, owoc, folia i patyk. Owoc umieszczamy w miseczce, nie na odwrót (polecam go pierwej zmiędlić, wycisnąć feromony), naciągamy folię, a potem robimy kilka dziurek patykiem (może być wykałaczka, ale lepszy taki grubszy, do szaszłyków). Tadaam! Pułapka gotowa. I działa. One dają się nabrać i tam włażą, te owocówki i później, gdy się już orientują (albo nie), że to pułapka to wyjść próbują, ale nie potrafią… I to jest najsmutniejszy aspekt całego przedsięwzięcia, który paradoksalnie jest też jego celem. Stoję i ryczę nad miską uwięzionych owocówek i wmawiam sobie, że tak trzeba, że już żyć nie dawały. Tomek pociesza, że umrą szczęśliwe i same taki koniec by wybrały. No nie wiem.

Tymczasem ja wpadłam w pułapkę uzależnienia. Zerknęłabym w neta i sprawdziła czy istnieją jakieś odwyki od słonecznika, gdybym mogła się od niego oderwać. Ja mam swój własny, przymusowy, roczny, posezonowy odwyk. Wystarczy jednak, że znowu pojawią się na straganach, a ja już czuję charakterystyczne objawy. Niby odchodzę kilka kroków, ale wzrok do nich ucieka, zaczynam się ślinić, a na gębę wyłazi uśmiech obłąkańca. Próbuję walczyć do końca, próbuję powiedzieć Pańci Kramarce, że „nie, nie, dziękuję”, ale głos mi chrypnie i bąkam coś niewyraźnie.

A babsko do celu, po trupach.

– Pani weźmie, widzi jakie ładne?

Pani widzi. Niestety.

– No, pani weźmie…

Nosz ku*wa, co za babsko! Jakie pazerne na cztery, pięćdziesiąt!

Zresztą ja mam swoją teorię. Spiskową. Ona jest podstawiona. One wszystkie, te Pańcie Kramarki są podstawione. Przez moich wrogów.

 

No i kładę go w kuchni na stole i patrzę. Bo najgorzej, gdy się już zacznie. Ćwiczę silną wolę. I jak na złość zawsze jednego ziarenka brakuje, żeby ułatwić mi początek dłubania.

Stoję i dłubię, siedzę i dłubię, dłubię, dłubię… Siku mi się chce tak, że już nie mogę wytrzymać. Dłubię dalej. W chwili przytomności umysłu nakrywam słonecznik ogromną michą. Nie widzę go i jest mi lżej. Śmiało idę siku. Po jakimś czasie rozluźniam się i nawet coś tam sobie nucę. Oczywiście zakryłam go nie przed sobą, tylko przed owocówkami. Syndrom wyparcia.

Żeby chociaż spustoszenie jakie czyni w mej urodzie, było widoczne od razu… Ale, nie! Mam lakier na paznokciach (pazgnociach, jak mówiła mała Wika). Dopiero, gdy go zmywam jęczę ze zgrozą. Wszystko widać; czarne na białym. Dosłownie.

 

Moja mama przyleciała i odleciała. Zawsze potem nie mogę się pozbierać. Martwiłam się też, co powiem Tamaludze, gdy zapyta o „baciam”. Pozytyw jest taki, że baciam zakochała się w Tamaludze i w końcu zainstalowała Skype’a. Zaraz po powrocie. Przedwczoraj miała więc okazję zobaczyć Tamalugę, a Tamaluga miała okazję zobaczyć baciam. Tamaluga kładąc się na klawiaturze całowała baciam w ekran. Baciam pokazała do kamery trzy pary małych bucików (niesiona falą emocji, nabyła je tuż po wylądowaniu).

Godzinę później:

– Tamaluga, idziemy, przynieś buciki.

– Buti?

– Tak.

– Nie, nie. Baciam ma buti Tami, baciam ma buti.

Cholera.

– Tamaluga, a jak baciam da ci buti?

– No tiu, oh-no, baciam oh-no, ciekam.

W kamerce widać było baciam na tle okna, więc Tamaluga wykombinowała sobie, że baciam jest za naszym oknem. No przecież to logiczne, skąd głupol ma wiedzieć, że baciam mieszka na innym kontynencie. Dla niej świat kończy się na kilku dzielnicach. Trzymałam się dzielnie, żeby się nie poryczeć.

 

Nasza ulubiona sąsiadka, zwana dalej Snajperem (https://tamaluga.wordpress.com/2017/09/24/jak-utrzymac-poziom-w-pionie/) przypuszcza ataki lądowe. Już wcześniej przypuszczała, ale ostatnio to wymyka się spod kontroli. Normalnie zaczepia ludzi stojących spokojnie pod blokiem. Może po prostu jej okno jest już tak brudne, że niewiele przez nie widzi. Zwłaszcza, że mieszka na ostatnim piętrze, no to już w ogóle. Kontakty towarzyskie w zaawansowanym zaniku. Pomyślałam, może czuje się samotna? Mieszka sama, zamiast trzech kotów ma jednego psa i według moich obliczeń jest po siedemdziesiątce. Snajper, nie pies. Fakt ten mocno mnie zdziwił, bo ona wcale na swój wiek nie wygląda. Tajemnica wyjaśniła się kilka dni temu – Tomasz mnie oświecił. W zeszłym roku opiekował się jej psem, bo Snajper miała operację. Ja durna myślałam, że starsi ludzie to miewają tylko operacje, że tak powiem, zdrowotne. A tu okazuje się, że Snajper wyprasowała sobie czoło i teraz można po nim jeździć na łyżwach.

Snajper przypuściła na mnie atak wczoraj, wieczorem, przed blokiem. Ja, oczywiście, z wrodzonej dobroci serca nie potrafię tego przerwać, wymawiając się chociażby Tamalugą. Nie. Ja stoję do końca i słucham. I biorę czynny udział w dyskusji.

S: Mama doleciała szczęśliwie? Dzwoniła już?

Ja: Tak. Rozmawiałyśmy przez Skype’a.

S: O! To może dasz mi namiary i też sobie z nią porozmawiam?

Wyobraziłam sobie niepohamowaną radość mojej mamy, na wieść o tym.

Ja: Umie pani założyć Skype’a?

S: Ja mam już Skype’a. I Facebooka, i Whatsappa, i Gadu Gadu, i Myspace, i Messengera, i Twittera.

Ja pierdole. Z wyżej wymienionych mam tylko to pierwsze. O połowie nawet nie słyszałam. Moje pytanie o kontakty towarzyskie Snajpera, niejako rozpłynęło się w powietrzu.