Kind of Magic

 

Dzisiaj są urodziny mojej mamy. W przeszłości bywało między nami różnie, ale kocham ją, rzecz jasna. Miałam nawet poświęcić jej ten wpis, ale chyba jeszcze nie jestem na to gotowa. Pójdę więc na szeroko rozumiany kompromis i napiszę o zawodzie mojej mamy, a przy okazji trochę o moim dzieciństwie, bo miał on na nie ogromny wpływ.

Bo ja, poniekąd, wychowałam się w teatrze, a raczej teatr wychował mnie.

Mama przez ponad 30 lat była aktorką teatralną i operową. Co prawda skończyła Filologię Rosyjską, ale tuż po końcowych egzaminach los zdecydował za nią. Ktoś wyciągnął ją na przesłuchanie do teatru. Dostała się i wsiąkła. Kochała tę pracę ponad wszystko.

Krótko po moich narodzinach, wróciła na scenę. Na początku zostawałam z dziadkami, czasami z opiekunką, ale i te opcje wkrótce się wyczerpały. Mama nie miała wyjścia – zaczęła zabierać mnie ze sobą.

Przynosiła mnie w takiej dużej torbie, przerobionej na nosidełko. Podczas prób zostawiała mnie w garderobie, pod okiem inspicjentki lub/i garderobiany. Gdy zbliżała się pora karmienia – wywoływano mamę ze sceny przez mikrofon. Może dzisiaj zainteresowałaby się tym opieka społeczna, ale wtedy czasy były inne.

Ponieważ okazałam się być niemowlęciem raczej bezproblemowym, takie praktyki moja mama uprawiała coraz częściej. Byłam ulubienicą pracowników teatru. Od recepcji, przez obsługę techniczną, aż po chór, balet i solistów. Gdy podrosłam na tyle, by zainteresować się otoczeniem, szybko odkryłam sekretne pomieszczenia, w tym ukochaną rekwizytornię, ale przede wszystkim magazyn z kostiumami.

Jako kilkulatka codziennie przywdziewałam suknię z innej epoki, ogromne kapelusze i dodatki: wachlarze, korony, wianki, rękawiczki. To był cały mój świat.

Przechadzałam się w tych, za dużych strojach, po jeszcze większym  teatrze.

Gdy jako czterolatka oglądałam przedstawienia z widowni, zawsze siedziałam w pierwszym rzędzie. To były zabawne sytuacje, bo występująca mama miała mnie cały czas na oku, ale w razie awarii, nie mogła zejść ze sceny, nie mogła zrobić nic. A awarii nie brakowało, bo która czterolatka usiedzi w miejscu na „Strasznym Dworze”, czy „Halce”, Moniuszki? Nie obyło się więc bez wpadek – wdrapywania się na scenę, wołania mamy i takich tam.

W wieku pięciu lat znałam na pamięć arie z „Toski”, „Traviaty”, „Madame Butterfly” i wielu innych. Było to dla mnie tak naturalne, jak dla innych dzieci wierszyki okolicznościowe. Obejrzałam setki prób i przedstawień, zza kulis, z balkonu, z widowni, gdzie zawsze miałam swoje miejsce. Pomagałam ustawiać rekwizyty, poprawiać kurtynę, siedziałam w budce suflera, biegałam między członkami orkiestry, uczestniczyłam w ćwiczeniach chóru i baletu. W teatralnym bufecie zawsze czekały na mnie przekąski.

Wtedy nie pojmowałam magii teatru, nie wiedziałam, że uczestniczę w czymś wyjątkowym, że nie każdemu jest to dane… Wtedy to była dla mnie codzienność.

Gdy w końcu poszłam do szkoły, nie mogłam już spędzać całych dni w teatrze, ale nadal często tam bywałam. Nigdy nie czułam się jak gość, ale jak członek tej niesamowitej społeczności. Nauczyciele wiedzieli o tym i czasami załatwiali u mojej mamy zniżki na bilety. Jeśli chodzi o mnie, to trochę się tego wstydziłam. Teatr nie był popularnym miejscem pracy wśród rodziców moich rówieśników. Na topie był marynarz, lekarz, nauczyciel. Pytana, niechętnie opowiadałam o teatrze, chociaż moi koledzy i koleżanki byli autentycznie zafascynowani. Zadawali mi mnóstwo pytań, ale ja zmieniałam temat.

Nadal bywałam często na przedstawieniach, czasami na próbach, a już obowiązkowo na premierach. Umiałam docenić talent wokalny aktorów i wyłapać różnice między nimi. Obsady przedstawień znałam na pamięć i miałam swoich faworytów.

Wreszcie nasz teatr podjął współpracę z innymi teatrami, między innymi łódzkim i warszawskim. Miałam okazję i zaszczyt poznać wielu znanych polskich aktorów i muzyków. Tak zupełnie prywatnie. To było niesamowite.

Z biegiem lat zaczęłam coraz bardziej doceniać magię teatru i to, że jestem częścią czegoś absolutnie cudownego. Szczerze tęsknię za tamtymi czasami.

Dlaczego wcześniej tego nie doceniałam? Doceniałam, ale wtedy, gdy bywałam w teatrze. W pozostałe dni roku prawie nie widywałam mamy. Rano budziła mnie do szkoły i jechała na próbę. Gdy miałam mało lekcji widziałam się z nią między 13 a 14, jeśli nie – gdy wracałam ze szkoły już była na wieczornym przedstawieniu. Gdy z niego wracała – ja już spałam. W weekendy nie widywałam jej w ogóle, bo przedstawienia zaczynały się wcześniej i przeważnie nie opłacało jej się wracać do domu po próbie.

Coś za coś?

Jednak jestem wdzięczna Mamie za teatr. Dzisiaj życzę jej dużo zdrowia i spełnienia najskrytszych marzeń. 💗

Mama na scenie:

 

 

 

 

 

Z prawej

 

Z lewej

 

Z lewej

 

I prywatnie:

DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ 🙂