Rozstanie i powroty z kupą w tle

W jednym odcinku Simsonów, Bart gubi na spacerze swoją malutką siostrę. Wraca do domu przerażony, myśląc co powie rodzicom. Układa sobie w głowie dwie wersje:

„Mamo, tato, dzieci teraz tak szybko odchodzą z domu…”

oraz:

„Mamo, tato, była taka mała, że nie zdążyliśmy się do niej przyzwyczaić…”

Moja Wika nie jest już małą dziewczynką i nie wiem, czy szybko odeszła z domu. Wiem, że na pewno zdążyliśmy się do niej przyzwyczaić.

Zrobiło się więcej luzu, to fakt.

Zyskaliśmy więcej prywatności, to fakt.

Odciążyła nas finansowo, to teoretycznie fakt. Praktycznie jest u nas codziennie, albo co drugi dzień. Gdy nie ma zajęć tarabani się już o ósmej, robiąc hałas i zamieszanie skrobiąc kluczem w zamku: „Halo?! Jesteście tam?! Co, już wymieniliście zamki?!”

Gdy podjęła TĘ decyzję, pochlipałam trochę, tak w ukryciu. Tomek stwierdził, że Wika zaraz wróci, bo wystarczą jej trzy rundki do pustej lodówki. Oliwia, o dziwo zalała się łzami, zresztą obie płakały przytulone, a widok ten bardzo mnie uradował. Na drugi dzień po powrocie ze szkoły ujrzawszy Wikę grającą na komputerze, Oliwia stwierdziła, że jednak niewiele się zmieniło.

Wika wpada do nas na obiady, a ja zostałam słoikową mamą.

Córka ma – kuchnię ma.

A w tej kuchni płytę indukcyjną, ale nie ma garnków ani patelni. Wątpię żeby była tym faktem jakoś specjalnie zdruzgotana. Nie widzę jej też przy praniu.

– Pewnie będziesz mi przynosić rzeczy do prania, co?

– Sama będę prać – uniosła się honorem. – Tylko musisz mi kupić to do pralki…

– Brudne ciuchy?

– Oj, mama! Wiesz o co chodzi. Te płyny, czy co tam… No, taki niezbędnik pralkowicza.

I nawet nie mogę sama siebie zapytać, gdzie popełniłam błąd. Ja wiem, gdzie go popełniłam: przy obsłudze pralki.

Wybieram się na parapetówkę do własnej córki. Jakie to dziwne. Póki co, byłam tam raz. Piąte piętro bez windy odcisnęło piętno na mojej psychice i nogach.

Oczywiście, jak to ja, starałam się znaleźć dobre strony – zawsze to jakieś ćwiczenie kondycji,

oraz pomyśleć, że mogło być gorzej – mogłam włazić po tych schodach z Tamalugą w wózku…

Albo skacowana, po operacji biodra, z dwiema walizkami i Tamalugą w wózku.

…………………………………………

Ostatnio uświadomiłam sobie (również dzięki wpisowi Kury domovej), że i w naszym życiu temat kupy często wysuwa się na prowadzenie. Tamaluga nadaje tej codziennej czynności wymiar prawie mistyczny. Temat nie znika wraz z zawartością nocnika. Temat wymaga poklasku, refleksji a nawet nadania mu imienia, zależnie od, że tak powiem, formy. Jest więc, między innymi, kupa tygrysek, kupa żółwik, kupa choinka. Podczas spacerów, natomiast, szeroko komentowane są kupy pozostawione przez łałały, czyli psy, gdyby ktoś się zastanawiał. Swoją drogą, zauważyliście że chodniki znowu są zapaskudzone?

– Tata teś lobi kupe – stwierdza filozoficznie. – I mama.

Ja: – Tak.

Tamaluga:  – Ola teś, i Kiki.

Ja: – Tak.

Tamaluga: – Ciocia Asia teś lobi kupe!

Ja: – ……

Tamaluga: – Ludzie teś lobią kupe?

Ja: – ……

Przechodnie: – ……

Pozostając w temacie Tamalugi. Jej fascynacja lokalnym klubem sportowym nasila się z dnia na dzień. Już wie, że rozgrywają się tam mecze i co to takiego. Szczerze mówiąc ja sama dawno przestałam mu kibicować. Gdy zaczęli dawać dupy, stwierdziłam, że i moja dupa niepotrzebnie marznie na plastykowym krzesełku. Najpierw przestałam chodzić na mecze w zimne dni, potem przestałam chodzić w ogóle. Nie chcę jednak zabijać pasji mojej córki, a niech tam. Tata zabiera ją tam na spacery, kiedy sobie zażyczy.

Jej życzenie jest dla niego rozkazem.  Ostatnio jak zwykle marudziła przed snem, bo nadejście pory snu jest dla Tamalugi czasem ważnych potrzeb. Chce mleko, kakao, misia, buzi, psitul, znowu buzi, citaj, śpiewaj, mleko, kakao, psitul. Gdy wykorzystała już wszystkie powyższe możliwości, zapragnęła różowego smoka, (takie małe gówienko z jaja niespodzianki, co się w kółko gubi i cała rodzina szuka). Tu nastąpiła wymiana poglądów między tatą, a Tamalugą:

– Nie wiem, gdzie jest smok.

– Wieś, wieś.

– Nie wiem. Może jutro poszukamy?

– Mozie telaś, cio?

– Nie, jest już późno, smok na pewno gdzieś się schował i śpi.

– W zabawkach chyba jeśt, ja pokazie.

– Nie, Tamalugo, śpij!

Czytałam książkę, więc powyższego dialogu słuchałam jednym uchem. Gdzieś w podświadomości odnotowałam, że zapadła cisza i nawet się zdziwiłam, że po kategorycznej odmowie Tomka, Tamaluga tak potulnie zasnęła. Nagle Tomasz zapytuje mnie spokojnym głosem:

– Nie wiesz może kiedy sytuacja przybrała TAKI obrót?

Zerkam znad książki: Tomasz stoi przy łóżeczku z pudełkiem zabawek, a Tamaluga spokojnie w nim grzebie w poszukiwaniu smoka.