Kasa gdzie? I dzień który? Bo odlatują mi kury!

Ktoś ostatnio zadał mi pytanie, czy jestem po stronie rządzących, czy po stronie nauczycieli. Odpowiedziałam, zgodnie z prawdą, że jestem po stronie uczniów. Bycie mamą, zwłaszcza tegorocznej maturzystki, właśnie postawiło mnie po trzeciej stronie barykady. Przykro mi, bo wcale tego nie chciałam. Wierzę, że nauczyciele potrzebują podwyżek i czują się poszkodowani – w przeciwnym razie pewnie by nie strajkowali. Jednak coraz mniej podoba mi się czas i forma. Patrzę na moją dyslektyczną córkę, i wiem ile pracy włożyła w to, by znaleźć się tam, gdzie jest teraz i to z tak dobrymi ocenami. Wiem ile ją to kosztowało, jak dzielnie walczyła i nigdy się nie poddała. I teraz jej matura, jej całokształt osiągnięć staje pod znakiem zapytania? Patrzę na nią i szlag mnie trafia, i czasami naprawdę czuję się tak, jak bym miała wybierać. A w przypadku: moje dziecko kontra reszta świata – wybór jest żaden. I przysięgam, że jeśli, z winy którejkolwiek ze stron, moja córka nie przystąpi do matury, to wyłącznie o mnie przeczytacie na pierwszych stronach gazet.

Uffff. To na tyle. Musiałam to z siebie wyrzucić.

………………..

Dzień mi uciekł. Powalona na łopatki przeziębieniem, zaległam, i zlało mi się wszystko w dnionoc i nocodzień. Przekonana, że oto nastał  Wielki Piątek, a ja w lesie, czyli w łóżku, wystrzeliłam z tego łóżka jak torpeda. Zorientowałam się, że jest czwartek, mniej więcej w południe. Odetchnęłam z ulgą, i chciałam podzielić się tą dobrą nowiną z klientami sklepu Społem. Stali, bowiem,  w 5 metrowej kolejce, więc pewnie też nie wiedzą, że to czwartek dopiero.

………………..

Wiecznie szukam pieniędzy. W zasadzie fajne zajęcie, i byłoby nawet motywujące, gdyby nie doprowadzało mnie do szału, bo sama je przecież schowałam. Mam tyle różnych kryjówek, za każdym razem inną, a to zakrawa już na zaburzenie obsesyjno – kompulsywne. Szukam  w miejscach, gdzie ukryłam poprzednio, ale rzadko trafiam. Czasami znajduję, czasami  nie. Czasami tak trochę tak, a tak trochę nie. Czasami po długim czasie, z niemałym zdziwieniem wydobywam z kieszeni dychę albo stówę, zależy.

Tomek to też taki dziwak. Najpierw przewraca oczami i cmoka, a potem patrzy z szacunkiem. Przewraca oczami, gdy szukam, a patrzy z szacunkiem, gdy znajduję. On zawsze wie, kiedy szukam.  Chociaż staram się wyglądać normalnie, i takoż zachowywać. Spaceruję sobie po pokoju i tak, niby od niechcenia zerkam w różne miejsca, otwieram szuflady z bielizną, wyjmuję książki na chybił trafił. I to, wiecie, nie tak natarczywie i przeciągle. Zachowuję należyte odstępy, ociągam się i niby przypadkiem znowu otwieram szuflady. Nonszalancko zaglądam w bęben pralki, pogwizduję nawet. Na totalnym luziku kładę się na podłodze i zerkam pod kanapę. Że niby coś mi upadło, albo nagle postanowiłam chwilę poćwiczyć. A on, skubany, i tak wie. I wtedy tak na mnie patrzy, że ja już wiem, że on wie, że ja szukam. I wie czego szukam, zazwyczaj.

Wzdycha ciężko. On wzdycha, a co ja mam powiedzieć?! To mi jest trudno! Nie jest łatwo żyć, gdy skleroza dyktuje warunki.

Tomasz pyta, po co w ogóle chowam. Powiem wam, że czasami mądrze gada, bo to jest bardzo, bardzo dobre pytanie. Szkoda, że nie znam odpowiedzi, ale zawsze wychodzę z założenia, że mądrych pytań nigdy za wiele. Pytajcie, zatem, nie wstydźcie się.

…………

Nieczęsto mam okazję pomalować lakierem paznokcie. W zasadzie to bardzo rzadko mam na to czas, a czynność tę lubię. Niestety, nie ma dobrego miejsca, bym mogła oddać się jej w spokoju ducha, gdy już wreszcie mogę. No, nie ma. Otwarcie zmywacza do paznokci , choćby na krótką chwilę, nigdy nie uchodzi Tomka uwadze. Nawet gdy robię to w łazience, przy zamkniętych drzwiach.

– Co tak śmierdzi?! – krzyczy, chociaż oboje wiemy, co tak śmierdzi, a raczej co on uważa, że tak śmierdzi. Nie krzyknie „Ale śmierdzi!”, tylko właśnie „Co tak śmierdzi?!”. Może myśli, że pytanie zabrzmi sympatyczniej, niż stwierdzenie. Może chce mi dać margines zadumania nad źródłem smrodu, i może tym razem odpowiedź go zaskoczy? Może doczeka się, że odkrzyknę „Płyn do kąpieli!” , a wtedy uśmiechnie się pobłażliwie i powie: „Nie wydaje mi się”.

„Co tak śmierdzi?!” i mówi to facet, który na co dzień obcuje ze smarami, farbami, olejami, lakierami, i innym piwniczno – garażowym wyziewem.

Kto ich zrozumie?

………………..

Słuchajcie, piszę te słowa, a w tle telewizor, a w telewizorze znajoma rubaszna melodyjka, czyli  – Kto wie? Kto wie? – tak: Familiada! I w tej właśnie chwili, na pytanie „Jaki ptak nie odlatuje na zimę do ciepłych krajów”, pada odpowiedź: „Kura”. A za chwilę: „Łabędź”. Nie wymaga komentarza, ale może nad tą kurą na chwilę się pochylmy. Biedna, biedna kura, gdy się tak zastanowić. Pewnie chciałaby odlecieć gdziekolwiek, nie tylko do ciepłych krajów i nie tylko na zimę.

 

Dawno nie było muzy, no to nadrabiam. Nawet pasuje do treści. Alanis Morissette uwielbiam od pierwszej płyty.