O florze i faunie będzie

Bohater poniższej historii chciał pozostać anonimowy, w związku z czym przyjmijmy że to pan T. 😂

Zatem, pan T. ma denerwujący zwyczaj przytulania się do mnie i całowania, gdy akurat coś jem! Zawsze w tym samym miejscu i w tej samej sytuacji: gdy uwolniwszy się od Tamalugi, spożywam coś na szybko, stojąc nad kuchennym blatem. Jedyne, o czym marzę, to dokończenie posiłku we względnej ciszy i względnym spokoju. To tylko jedna kanapka, na Boga! Czy nie można tego uszanować?! No, więc, stoję, gratulując sobie w duchu sprytu, gdyż wymknęłam się niepostrzeżenie. Zatapiam zęby w pierwszym kęsie i wtedy wchodzi pan T. Nie wiem, nie pojmuję dlaczego, akurat wtedy zbiera mu się na czułości. Chyba mój widok go rozczula, widok zmęczonej matki polki, samotnie pochylającej się nad pierwszą tego dnia, zdobyczą. Tak, na pewno to go rozczula, bo patrzy na mnie tak współczująco, no tak współczująco, że mam ochotę z całej siły nadepnąć mu na stopę. Potem przytula mnie i całuje w czoło, w policzek… To urocze, ale jedyne o czym wtedy marzę, to żeby opuścił kuchnię. Nie krzyczę na niego, nic nie mówię. Kiedyś mu wyjaśniłam i zrozumiał, i przeprosił, i obiecał, że się będzie pilnował.

I rzeczywiście się stara, ale co jakiś czas się zapomni.

Stoję nad tym blatem, przeżuwając w milczeniu. Wchodzi pan T. Kątem oka widzę, że planuje mnie objąć, więc wycofuję się nad zlew. A pan T. za mną! Już nie chce mnie całować, teraz myje nóż. I nieważne, że w szufladzie jest z 10 takich samych, nie, on zapragnął właśnie użyć ten konkretny. Przesuwam się, więc, dalej, a w myślach krzyczę „Wyjdź stąd, człowieku!”

Pan T. nie wychodzi.

 

Pan T.: Podlałem rośliny tą nową odżywką.

Ja: (jeden, dwa, trzy…)

Pan T.: Widzisz jaką zieleń odzyskały?

Ja: (cztery, pięć, sześć…)

Pan T.: NO, WIDZISZ? ZOBACZ!

Ja : (zezując na donicę, siedem, osiem…)

Pan T.: (podsuwając mi roślinę pod nos): Piękne, CO?!

Ja: (sama się sobie dziwię, że jestem w stanie nie wybuchnąć, a jeszcze kiwnąć głową!)

Po sześciu wiekach pan T. opuszcza kuchnię, a ja przeżuwam ostatni kęs i cicho łkam nad zlewem.

………………..

Oliwia wróciła z Pyrkonu, zachwycona, jak w zeszłym roku. Najbardziej fascynuje ją ta niesamowita  integracja obcych sobie osób. Uwielbiam słuchać jej opowieści, o tym zbiorowisku ludzi z różnych stron, na co dzień zwyczajnych, a wariatach w sercach, z ogromnym poczuciem humoru. Oto przykład:

Oliwia, fanka anime, uderzyła do Wioski Naruto. Planowała zwiedzić też szkołę Naruto, Akademię Ninja. Szkoła była, i owszem, ale zamknięta, z wielkim napisem STRAJK.  😂

Wyjazd Oliwii pokrył się z wyjazdem Wiki , która z kolei wybrała się aż pod Lublin, na wesele. Dzwoni do mnie na drugi dzień.

Ja: Jak tam wesele?

Wika: Fajne. MAMOOO! Widziałam świnię!!!

Ja: Ciszej, dziecko, bo ktoś usłyszy i pomyśli, że nigdy nie widziałaś świni.

Wika: Bo nie widziałam…

Ja: (w myślach przebiegam jej dzieciństwo i dochodzę do szokującego wniosku, że to jednak możliwe. Nie byłam dobrą matką, nie byłam, nie byłam, nie obwiozłam jej po lokalnych wioskach i nie pokazałam zwierząt gospodarskich. Ale, zaraz, chwila! Przecież spędzałyśmy kilka wakacji na wsi…Tylko, czy tam były świnie?)

Ja: Ale… na pewno nie widziałaś?

Wika: Na pewno nie TAKĄ!

Ja: Jaką?

Wiki: Wielką!

Ja: Jak wielką?

Wiki: Jak kucyk.

W tym momencie i ja musiałam przewartościować swoją wiedzę na temat świń.

………………..

Chciałam sobie kupić buty. Przez Internet. Wpisywałam różne frazy, ale żaden efekt mnie nie zadowolił. W końcu, zrezygnowana, wpisałam „piękne buty”. I wtedy mnie zatkało. I opadły mi ręce. I zrozumiałam, jak ludzie różnie pojmują piękno.

………………..

„Już za dzień maturaaaaa”

Jak wyżej.

Oliwia, jak i jej podobni, przygotowywała się w domu.

I teraz, tak:

Jeśli pójdzie źle, to czy obwiniać nauczycieli, którzy z powodu strajku nie mogli przygotować uczniów?

A jeśli pójdzie dobrze, to czy też obwiniać nauczycieli, którzy okazali się bezużyteczni, skoro uczniowie potrafią przygotować się sami?

Dobra, wiem. Do matury uczą przez 3 lata, to prawda. Prawdą jest też to, że jak świat światem, wszyscy przysiadają w ostatnim miesiącu, czyż nie?

Martwi mnie zwłaszcza język polski, bo Oliwii, będącej umysłem raczej ścisłym, zdecydowanie trudniej się przygotować, a nauczycielka najwięcej zaplanowała właśnie na ostatnie dwa miesiące. Jeśli rozchodzi się o matmę, Oliwia stwierdziła, że nie ma żadnej różnicy, gdyż przez całe 3 lata i tak uczyła się w domu. Nauczycielka matematyki kompletnie nie umiała przekazać wiedzy, co od początku zgłaszali wszyscy zainteresowani.

Wspierałam ją duchowo, bo co jeszcze mogłam zrobić? Pewnie, że chciałam wparować do jej pokoju i spontanicznie podzielić się z nią moją, jakże rozległą i zupełnie bezużyteczną wiedzą, swoim bogatym doświadczeniem życiowym i wnioskami z jedynej, przeczytanej w szkole lektury.

Przemyślałam raz jeszcze, i dałam nam obu spokój.

Najważniejsze, chyba, jej przekazałam: że oblana matura to nie koniec świata.

 

Wanna wypełniona bzem. Można skakać na główkę.