Zajęcia dodatkowe dla chorych na głowę

Tamaluga ma na policzku półokrąg, a właściwie niepełne-prawie-kółko. To wygląda jak stempel zrobiony czymś okrągłym, o średnicy większej niż zakrętka pisaka i mniejszym niż naparstek.

Pierwszego dnia wyszła z przedszkola w odwrotnie założonych kapciach.

Drugiego dnia wyszła z przedszkola z rozciętym palcem i katarem.

Trzeciego dnia wyszła z przedszkola w jednym kapciu, z potężnym katarem i właśnie takim znaczkiem na policzku.

W pierwszym odruchu chciałam go zmyć chusteczką, ale krzyknęła, że boli. Okazało się, że to siniak, który – według Tamalugi – został nabyty w domu.

Według Tamalugi, ale kto ją tam wie.

Tej samej Tamalugi, która na pytanie jaką zupę jadła w przedszkolu, odpowiada, że pomarańczową, a potem, że jednak zieloną.

Tamaluga twierdzi, że pani w przedszkolu też pytała o tego siniaka. Tomek uznał, że to plus dla przedszkola. Ciekawe co by powiedział, gdyby to przedszkole nasłało na nas opiekę społeczną, zważywszy, że według poszkodowanej stało się to w domu. A ślad jest nietypowy. Faktycznie, że przed wyjściem było bum. Takie bum, że aż wybiegłam z łazienki. Tamaluga skakała po kanapie, z której w końcu spadła i nabiła sobie wielkiego siniaka na udzie. Najwidoczniej musiała nadziać się policzkiem na kant stołu, o czym słowem nie wspomniała, a na pewno musiało ją boleć.

Koniec końców przedszkole przemilczało domowy uraz policzka, a my przemilczeliśmy przedszkolne rozcięcie palca. Jeden : jeden.

Zaliczyliśmy pierwsze zebranie rodziców. Nie bardzo wiedziałam jak się na nie przygotować, ale wiedziałam na pewno, że muszę zabrać ze sobą portfel. Wieloletnie doświadczenie. Bo ja jestem weteranką zebrań. Byłam już na zebraniach w zerówce, podstawówce, gimnazjum, liceum i technikum. Szczerze mówiąc niewiele się różnią. O zebraniach pisałam  TU

Najwyraźniej tak mi ich brakowało, że przerzuciłam się na przedszkolne.

Fajnie, w sumie.

Tylko rodzice…

Niemal wszyscy chcieli zapisać dzieci na wszystkie możliwe zajęcia dodatkowe, oraz te dodatkowo dodatkowe. Piłkę, taniec towarzyski, balet, śpiew, karate, robotykę, albo akrobatykę bo niedosłyszałam, oraz zapewne na rysowanie węglem z elementami stepowania czy ekstremalne warsztaty wiązania sznurowadeł. Biedne, biedne dzieci. Dodam, że trzylatki, gdyby ktoś zapomniał.  Ja zaś, w myśl zasady mojej mamy – nadgorliwość gorsza od sraczki – obserwowałam wszystko spokojnie z pozycji krasnoludkowego krzesełka. Obserwowałam i kiwałam się miarowo i wymieniałam z Tomaszem znaczące spojrzenia. Nawet panie nauczycielki wydawały się zażenowane postawą rodziców. Gdy jedna mama stwierdziła, że zajęć dodatkowych jest za mało, druga zapytała kiedy będzie nauka pisania, a jakiś tatuś stwierdził, że może załatwić wycieczkę za granicę – obie nauczycielki stwierdziły, że czas kończyć tę nierówną walkę. Także, rodzice zdecydowanie jacyś nie ten tego, jak śpiewają Trolle w „Krainie Lodu”.

Pozostając przy krainie lodu. Wyszłam z domu i zamarzłam. Pomyślałam sobie „Co jest, k*rwa?” i  jeszcze „Ja pie*dole!” Zupełnie jak by wraz z końcem wakacji ktoś słońcu z dupki wyjął bateryjki. Postałam chwilę przed domem usiłując ogarnąć to umysłem. Przy okazji, trochę z nudów, trochę ze zrywu serca, uwolniłam ćmę z pajęczyny. Nie powiem, żeby była mi jakoś szczególnie wdzięczna, ale i też wielkich czynów nie robi się dla poklasku, czyż nie? Odplątałam jej zadnią, że tak powiem, nóżkę. Dalej musi sobie radzić sama.

Leć, ciemko, leć ku nowej przygodzie!!!