Trzy razy P. Pany, Piątka, Paczka

Ostatnie kilka dni to było jakieś kosmiczne nieporozumienie. Miałam ochotę objąć się ramionami, bujać w przód i w tył i błagać kogoś żeby mnie przytulił. Albo uszczypnął. Albo dobił.

W poprzedni czwartek przyszły pany do łazienki. Dwóch ludzi; ludź i ludź. Z uśmiechem na ustach rozłożyli kramik i wyjęli wiertary. Najbardziej przeraził mnie widok wyciąganego kibelka, który to kibelek odprowadziłam tęsknym wzrokiem do kuchni. Reszta szczęściarzy była w tym czasie, odpowiednio: w przedszkolu, na uczelni, w pracy. Czyli w miejscach z dostępem do toalety.

W piątek stało się jasne, że rozgorączkowana Tamaluga zostaje w domu. Miałam więc: hałas, smród, pył i chore, marudne dziecko. Nie miałam: kibla i cierpliwości. Ale, żeby nie było tak łatwo – chore, marudne dziecko z rozwolnieniem. Tak: bez kibla. W tym miejscu zrobię pauzę, a każdy może tam sobie dopowiedzieć, co się działo.

W sobotę powtórka, tyle, że – szczęśliwie – bez rozwolnienia.

W poniedziałek Tamaluga czuła się już lepiej, ale nadal była zasmarkana i kaszląca, więc została w domu. Rano pojawili się uśmiechnięci ludzie z wiertarami. Około południa zasiadłam do pisania pracy, aż tu nagle, bez uprzedzenia rozbolała mnie lewa górna piątka. Przy czym słowa „rozbolała” używam jedynie z szacunku do was. Podsumujmy: hałas, smród, pył, zakatarzone dziecko, rwący ząb.

We wtorek chodziłam już po ścianach, nie pomogła ani tabletka, ani stare sposoby Apaczów. Poza tym: dzień jak wyżej. Nie wierzyłam, że to się dzieje naprawdę. Wieczorem Tomasz przyniósł ketonal i mogłam przynajmniej zacząć pisać pracę.

Tamaluga, gdy tylko odzyskała siły mianowała się kierowniczką budowy: „Idę zobacyć, cy pany jus skońcyły łazienkę!”

Potem już tylko słyszałam, jak zasypuje fachowców pytaniami.

„Pan, a co lobis? A po co? A dlacego tutaj nie lobis? A to tak zostanie, takie bludne? I tu jesce, o! A ja mam tsy i pół lat, wies? Pan, co mas psy klucach? Latalkę? Mogę zobacyć? Będę uwazać, wies? Nie ma jedzenia, ale moze chces selek? Pan, Ile mas lat? Nalejes mi wodę? Zaśpiewać ci coś? Moze o pającku, co? Moze być?”

Pod koniec dnia, pany były już sprzedanymi, zakochanymi w Tamaludze, miękkimi fajami. I praca jakby szybciej im szła, i jakby lepsza motywacja.

„Nie! Pani jej nie zabiera! Ona nam nie przeszkadza, niech mówi do nas, niech mówi!”

Mówisz i masz, człowieku. Normalnie, gdyby nie górna piątka, zdrzemnęłabym się z tej okazji.

……..

W poniedziałek Oliwia odebrała telefon. Dzwonił kurier z informacją, że jutro dostarczy jej paczkę. Pewnie nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że paczka została nadana na początku lipca, 2018 roku.

Po skończonej rozmowie gapiłyśmy się na siebie przez dłuższą chwilę.

Przypomniałam sobie tę paczkę. To były książki wysłane przez moją mamę. Przypomniałam sobie kuriera kłamczucha, który twierdził, że nikogo w domu nie zastał. Przypomniałam sobie dwa tygodnie walki o paczkę, telefony, e-maile, podróże do magazynów, bo raz zaginęła, raz była pod innym numerem, i tak dalej. Gdy pancia w bazie poinformowała mnie, że ponieważ kurier był (a nie był), a mnie nie było (a byłam) to muszę zapłacić za magazynowanie ileś tam, ileś. Wtedy poprosiłam miłą panią, żeby tę paczkę sobie wsadziła komisyjnie otwarto, i żeby podzielili się książkami, bo czasami warto coś przeczytać.

Jakież było nasze zdziwienie, gdy paczka faktycznie dotarła (za darmo!) we wtorek… Można?

P.S. Dzięki, kochani za słowa wsparcia 🙂