O piercingu, tęsknocie i Prywatnym Mikołaju

Są chwile, gdy zauważamy, że nasze spontaniczne decyzje z przeszłości mają wpływ na rozwój naszych dzieci:

– Mama, mas ładne kolcyki.

– Dziękuję.

– Kupiłaś?

– Nie, dostałam kiedyś od babci.

– Aha. A dlacego tutaj je nosis? W uskach, a nie w nosiu?

– …

………………………….

Tydzień upłynął mi na sprzątaniu, w tak zwanym międzyczasie i z doskoku, gdyż Tamalugi katar, ciągnący się od września, znowu przechodzi apogeum. Panie w przedszkolu załamując ręce oświadczyły, że „Tamaluga nie może oddychać i męczy się biedulka”. Przypuszczam, że jeszcze bardziej męczą się one, zatem znowu zostawiłam ją w domu. Wymyślałam jej najróżniejsze zajęcia, bawiłam się z nią do upadłego i z utęsknieniem czekałam na wolny dzień Wiktorii, żeby mogła ją „przejąć”. W chwilach, gdy sprzątałam, Tamaluga asystowała mi dzielnie, przyświecając latarką. Ten nowy gadżet dostała od kafelkarza, który nie mógł się z nią rozstać (z Tamalugą, nie latarką) i gotów był dać jej dużo więcej, wszystko co miał przy sobie, z telefonem i portfelem włącznie.

Tydzień Tamalugi upłynął pod znakiem pytań, a na prowadzenie wybijały się:

„Kiedy psyjdzie Kiki?”

„Kiedy będą święta?”

„Cy Mikołaj mnie widzi?”

„Pobawis klockami?”

„Kiedy będą święta?” (bis i kumulacja)

 

… oraz stwierdzeń:

 

„Jestem głodna”.

„Jestem głodna”.

„Jestem głodna”.

 

Ale też:

„Dziękuję ci mamusiu, ze mnie zabrałaś na spacer”.

„Mamusiu, kocham cię, ty jesteś najlepsą mamą na świecie!” (bis i kumulacja)

„Kiki, ty jesteś najlepsą… Kiki na świecie!”

………………………….

Moje słynne świąteczne miasteczko powiększyło się o jeden dom i chatkę z piernika. Dotychczasowa półka okazała się zbyt mała, więc w tym roku stanęło na półce Tamalugi.

Kris, chłopak Wiki chce przebrać się za Mikołaja. Tomek w tym roku odpada – boję się, że Tamaluga go rozpozna. Krisa też, w zasadzie może rozpoznać, cholera. Ale on chce i już. Nie wiem, jak rozwiążą to logistycznie, bo on ma pracę, wigilię u rodziców i ważne spotkanie. Dopiero na 19 przyjeżdżają na wigilię do nas. Wiki z kolei, może go ucharakteryzować po pracy, co oznacza, że Kris na ważne spotkanie pojedzie z pomarszczoną twarzą, sztucznym nosem i w czerwonym płaszczu wypchanym poduszką. Także, tego. Niech jakoś sami to ogarną.

Pod wpływem Przypadku i chwili, w środku nocy zamówiłam spersonalizowane video od Mikołaja dla Tamalugi. Trzy dychy, a ile radości! Żałuję, że za czasów moich dziewczyn nie było czegoś takiego. Mam nadzieję, że spodoba się Tamaludze, bo ja, szczerze mówiąc, popłakałam się ze wzruszenia.

Na stronie listymikolaja.pl wybiera się video (albo list) spośród wielu wersji. Zamawiając video wpisuje się imię dziecka, przesłanie od Mikołaja (np. „pamiętaj o myciu zębów”, „bądź zawsze sobą” itd.) rzecz związaną z dzieckiem (np. „wiem, że wspaniale tańczysz”, „wiem, że interesujesz się śpiewem” itd.), Dołącza się dwa zdjęcia dziecka, zdjęcie bliskiej osoby, zdjęcie domu/pokoju dziecka i zdjęcie jego wymarzonego prezentu (lub jego opis). Filmik trwa ponad 7 minut i ogląda się go jak baśń z pięknym podkładem muzycznym. Mikołaj zwraca się do dziecka po imieniu, pokazuje mu swój dom, sprawdza czy jest na liście grzecznych dzieci. Zdjęcia są prezentowane wystarczająco długo, by dziecko zdążyło się rozpoznać. Naprawdę jesteśmy mile zaskoczeni. Wybrałam standardowy czas przesyłki, ale i tak video już tego samego dnia wieczorem było aktywne na stronie i w e-mailu. Niesamowita niespodzianka.

 

To na koniec tekst miesiąca, którym Tamaluga rozwaliła mnie na łopatki, aż przysiadłam na parapecie i popłakałam się ze śmiechu:

– Myjes okno?

– Tak.

– To uwazaj, zebyś nie wypadła na dwolu, bo będę za tobą tęsknić.