Zabawa u Herne

Zabawę podjęłam.

Na blogu u Herne ——->  PEGAZANIA

A aktualny jej etap brzmi „Co byś przekazała swojej młodszej wersji?”

Po długich i burzliwych obradach odbywających się w moim mózgu, po przeprowadzeniu skomplikowanego procesu, który to, w przypływach optymizmu nazywam myśleniem, oznajmiam, co następuje:

Już po wstępnej fazie procesu stwierdziłam, że przekazałabym swojej młodszej wersji CAŁE MNÓSTWO RZECZY.

Począwszy od klucza do piwnicy, który wiecznie ginie. Tak, żeby miała jeden, jak coś.

I powiedziałabym jej:

Po pierwsze, nie daj się poderwać chłopakowi w niebieskich butach Nike, gdyż wstąpisz z nim w związek małżeński, co okaże się katastrofą.

Po drugie, to nieprawda, że kalafior jest obrzydliwy. Zmarnujesz 30 lat wierząc w to, co powiedział ci dzieciak z przedszkola.

Po trzecie, wiosną 1995 roku Pawłowscy zaproszą cię na imprezę. Nie idź tam, bo umrzesz z nudów i ominie cię fajny koncert.

Po czwarte, załatw sobie transport z imprezy pracowniczej, latem 94, bo wracając zaliczysz wszystkie płoty, siatki i ogrodzenia, a i tak nie będziesz tego pamiętać.

Dochodząc do punktu piątego zatrzymałam się na moment, bo mnie oświeciło. Zorientowałam się, że to nie ma sensu. Między innymi dlatego, że ta lista nigdy się nie skończy, ale przede wszystkim dlatego, że przypomniałam sobie słowa doktora Emmeta Browna z „Powrotu do przyszłości”. Przecież to zaburzyłoby tę całą, no… Zakłóciłoby kontinuum czasoprzestrzenne! Nie można, no, naprawdę nie można robić takich rzeczy! Żadnych rad i ostrzeżeń, bo każda najmniejsza akcja będzie miała swoje konsekwencje w przyszłości! (Nie mówiąc już o tym, że gdybym trzymała się z daleka od niebieskich adidasów – nie miałabym teraz moich cudownych córek). Boszszsz, no! O mały włos…

W związku z powyższym, gdybym mogła przenieść się do przeszłości to NIC BYM SOBIE NIE POWIEDZIAŁA. Na wypadek, gdyby mnie korciło – zakleiłabym sobie usta podwójną taśmą klejącą, a dla pewności jeszcze założyła maseczkę chirurgiczną za 75 złotych. Tak zabezpieczona podkradłabym się pod okno tylko żeby popatrzeć na siebie, jaka byłam młoda, głupia, szczupła i zgrabna. Potem odwróciłabym wzrok, westchnęła, jeszcze raz rzuciła okiem jaka byłam szczupła i zgrabna, zaklęła siarczyście, co zostałoby stłumione przez taśmę i maseczkę. Następnie z ociąganiem wróciłabym wehikułem czasu, w postaci brunatno kopytnego jednorożca, do czasów obecnych, z poczuciem kompletnego zawalenia misji.

*Swoją drogą to zastanawiające, jak wiele porad dotyczyłoby imprez i picia. Muszę nad tym pomyśleć. Albo lepiej nie.