Niebieskie i czerwone

Ostatnio pograłyśmy trochę z Tamalugą w „The Sims” na Playstation. Zredukowałam oglądanie telewizji do niezbędnego minimum, bo nie jestem już w stanie słuchać tych pesymistycznych rewelacji. W wolnym od wirusa, wirtualnym świecie wybudowałyśmy sobie domek i kupiłyśmy szpanerskie sprzęty. Naszej Simce Emmie pozostawiłyśmy sporo wolnej woli i obdarzyłyśmy charyzmą, odwagą i artyzmem w każdej dziedzinie szeroko pojętej sztuki. Oczekiwałam, zatem, że Simka Emma bez rozkazów zajmie się malowaniem obrazu, grą na gitarze lub rozszerzaniem kontaktów towarzyskich. Rzecz jasna, owych kontaktów nie ograniczyłyśmy do 4 metrów, bowiem trzymamy Emmę w błogiej nieświadomości odnośnie pandemii w realnym świecie. Najwidoczniej jednak nasze podświadome lęki udzieliły się Simce w jakiś sposób. Możliwe też, że nie doceniłam potęgi mediów i nieograniczonego dostępu do informacji. Otóż, albowiem, Tamalugowa Simka w chwilach wolnych, gdy do niczego jej nie zmuszamy…… zaiwania do łazienki i myje ręce. Robi to tak często, długo i namiętnie, że moje własne mi opadły. Przypadek? Nie sądzę.

A propos mycia rąk. Moje dłonie są już tak wysuszone, że smartfon mnie nie poznaje. Uznaje mój kciuk za obcy kciuk, albo kciuk Obcego i uruchamia cichy alarm. Cymbał. Odtrąca rękę, która go karmi, z narażeniem jedynej w domu, dyżurnej ładowarki. Skoro tak, to jeszcze zobaczymy!

Z Tamalugowymi dłońmi jest jeszcze gorzej, chyba ma jakieś potworne uczulenie na… mydło? Żel dezynfekujący?

Pomimo siedzenia w domu, prowadzę dość intensywne życie, a niektóre dni wręcz mnie wykańczają. Coraz częściej poznaję osobiście określenie „padać na twarz”, gdyż na tę twarz naprawdę padam i natychmiast zasypiam, czasami w pełnym opakowaniu.

Nasz lokalny sklep, onegdaj całodobowy, zredukował godziny pracy do sześciu, a klientów do dziewięciu w jednym czasie. Dlaczego akurat do dziewięciu – pozostaje dla mnie tajemnicą. Może to jakaś ważna cyfra w astrologii. W drzwiach stoi ochroniarz w białych rękawiczkach i zawiaduje ruchem. DJ SPOŁEM. Brakuje mu tylko gwizdka i muzyki techno w tle. Wszystkie inne sklepy zamknięte do odwołania. Poza budą z warzywami naprzeciwko. Ten cwany dusigrosz pozostałby otwarty, nawet gdyby tuż obok rozbił się obóz trędowatych. Co więcej – zrobiłby dla nich specjalną promocję na czosnek.

Zaskakuje mnie i przeraża ilość ludzi na ulicach. Ostatnio policja nawoływała do odwrotu, podobno też zabrano kogoś z bloku obok. Podobno. Zauważyłam też taką prawidłowość, że zakaz łamią przeważnie osoby młode i w podeszłym wieku. Starsi ludzie są uparci z definicji i trudno ich do czegokolwiek przekonać. Młodzi, natomiast, urodzeni po upadku komuny, nie tyle cenią wolność (bo trudno jest cenić coś, czego się nie straciło), ale są w tej wolności wychowani. Nie znają innego życia i nie wyobrażają sobie, że tę wolność mogłoby cokolwiek ograniczyć. Na szczęście moje córki wzięły sobie do serca nakazy i zakazy i się stosują.

W poprzednią sobotę, gdy jeszcze „było można” wyskoczyliśmy na godzinę do lasu. Trochę trwało zanim znaleźliśmy totalne zadupie, bo na tych mniej totalnych to auto na aucie, i nie mam tu na myśli lawety. Młodzieży (w roli młodzieży Oliwia i Mat) siedzenie w domu tak padło na mózgi, że w lesie od razu wdrapali się na drzewo. Tamaluga, rzecz jasna, podążyła w ich ślady, więc musieli ją za sobą wciągnąć. Potem żadne nie mogło zejść, no ja pierdole…

Potem pograliśmy trochę w piłkę i takie tam, a potem za przykładem Tomka przytulaliśmy się do drzew. W sumie nie ma w tym nic niezwykłego – lubimy przytulać się do drzew, bo dają nam energię, ale… Jeśli to wszystko szybko się nie skończy to zatracimy się w szaleństwie.

Gdy już wracaliśmy to znalazłam w trawie niebieską jaszczurkę. Nigdy takiej nie widziałam i mam wątpliwości czy w ogóle istnieją. W ogóle to mam tendencję do znajdowania w lesie niebieskich rzeczy. (Dowody poniżej.)

A potem zadzwoniła moja mama, żeby mnie uspokoić, że ona na pewno nie zachoruje, bo na  przegubie lewej ręki nosi czerwoną kokardkę.

– ŻE CO?! – wydarłam się do słuchawki z nadzieją, że źle usłyszałam, bo Tomasz pogłośnił w aucie swoje „Dire Straits”.

– Kokardkę!

– Czerwoną?! – upewniam się.

– Czerwoną!

– To fantastycznie, mamo. Bardzo mi ulżyło.