ZATRZYJ ŚLADY

Debra Granik, 2018

Dziwny to film, zaiste. Dziwny. Ale ja takie lubię. Odskocznia od mainstreamu. Odskocznia od zgiełku wielkiego miasta, od rzeczy trendy i na czasie, od komercji i liniowych schematów. Coś, co nie zawsze ma drugie dno, a jeśli ma, to nie takie, jakiego się spodziewamy. Nie do końca wyjaśnione, nie do końca zrozumiałe, ale gdy się tak przyjrzeć to ważne i mądre i chwytające za serce, choć inne.

Will, weteran wojenny, wraz z nastoletnią córką Tom mieszka w lesie. Początkowo wygląda to na zwykły rodzinny biwak, ale tylko przez pierwsze minuty filmu. Dalej staje się jasne, że coś jest nie tak. Tych dwoje nie tylko je, śpi i myje się w spartańskich warunkach, ale wręcz walczy o przetrwanie, z ćwiczeniami kamuflażu włącznie. Ukrywają się, to oczywiste, ale jak długo, przed kim i dlaczego? Ojciec wydaje się pewny tego, co robi, dziewczynka już mniej (Tak, Herne, 13 latka to dla mnie wciąż dziewczynka 😛 😀 ) Jednak wykonuje polecenia ojca, pomaga mu i radzi sobie całkiem nieźle. Do czasu. Pewnego dnia dostrzega ją jakiś miłośnik joggingu i zgłasza to policji. Do akcji wkracza opieka społeczna i inne takie. Działają szablonowo, tak, jak się zazwyczaj działa w podobnych przypadkach. Chociaż starają się jak najlepiej dla dobra dziecka i rodzica, to  w tym miejscu można zadać sobie pytanie , co, tak naprawdę jest dla nich najlepsze. Skąd to wiadomo i kto to ustala. Czy wszyscy musimy żyć i zachowywać się konwencjonalnie? Czy wszyscy potrzebujemy korzeni, żeby gdzieś się zadomowić, czy wystarczy bycie ze sobą? Przecież każdy wie, że dziecko izolowane, wychowane i kształcone przez rodzica musi poznać relacje  społeczne, musi mieć kontakt z rówieśnikami.

Ale czy na pewno?

Film daje do myślenia. Mocno. Reżyserka znana już z tak dobrych filmów, jak „Do szpiku kości” na przykład, znowu świetnie się spisała. Aktorzy też stanęli na wysokości zadania, Ben Foster I w roli Willa i Thomasin McKenzie jako Tom. Podoba mi się to, że postaci nie są jednoznaczne, że nikogo nie kreuje na bohatera i ofiarę. Wszystko toczy się swoim torem, przez co jest bardzo wiarygodne. Mimo tego, że niedopowiedziane. Albo właśnie dlatego.