Bez mebli, sprzętu i przyjaciół

Jestem miszczem. Miszczem normalnie. W środku remontu, w opustoszałej kuchni potrafię niemal codziennie zrobić jakiś sensowny obiad. Pośród tynków, gruzu i braku mebli stoję nad jedynym ostałym się sprzętem – kuchenką – i pichcę w garach, niczym żołnierz w kociołku, na polu bitwy w prowizorycznym namiocie. No, brawo ja. Idzie to, co prawda mozolnie, gdyż wspomniane wyżej szafki i akcesoria wszelakie są w odległym pokoju. Nie mam ja blatu pod ręką, żeby szybko coś odstawić, nie mam łyżek, żeby zamieszać, miski żeby przelać. Przestałam być nawet szczęśliwą posiadaczką zlewozmywaku, chcąc zatem szybko odlać jakiś wrzątek, stoję przez chwilę bezradnie jak walnięta obuchem. Brak podręcznych blatów ma swoje plusy – nie ma na nich totalnego bajzlu. Ma też minusy – totalny bajzel jest teraz w pokoju.

No, bo to jest tak, że ja uwielbiam gotować. Naprawdę. I mogłabym nawet uczynić z tego jakąś tam boczną ścieżkę życiową… Ale dupa. Video bloga kulinarnego, to ja już na przykład nie poprowadzę. Gdy sama takie oglądam to z szoku wyjść nie mogę, że gotowanie może być takie… czyste, estetyczne i zaplanowane!!! No, jak??? Z wyrazem bezgranicznego podziwu na rozdziawionej gębie oglądam program w milczącym poczuciu winy.

Jak to możliwe żeby jeden człowiek miał tyle miseczek, tyle błyszczących czystością miseczek, i to wszystkie do kompletu? A w tych miseczkach równiusieńko odmierzone składniki, nawet sól co do ziarenka, skąd on wie, ile będzie potrzebował? To tego się nie robi na oko?! Blat wypolerowany do stanu nienormalnego, równiutko pokrojone warzywa, nic mu z deski nie spierdala, nic nie spada na podłogę! Tłuszcz z patelni nie pryska, kuchenka nie przypala, a gość kończy gotowanie bez oparzeń i ran, w dodatku w wizytowej koszuli, która pozostaje biała do końca. Ja zawsze zakładam na siebie jakąś szmatę, a i tak jestem uwalona po całości, niezależnie od tego, czy param się tym sama, czy z Tamalugą. Ogólnie Tamaluga wychodzi na tym czyściej… Wyobrażacie sobie takiego video bloga ze mną? Uwalone blaty, każda miska z innej parafii, pierdylion niepotrzebnych mi akurat rzeczy… Przecież nikt by tego nie oglądał, albo oglądał tylko po to żeby porobić memy.

………….

Pozostając w temacie remontu – straciliśmy kolejne 2 dni, gdyż Tomek niedomagał. Nie miał gorączki, ale czuł się rozbity, osłabiony i bolało go gardło. Napędzana zbiorową, społeczną paranoją, odsunęłam się od niego na dwa metry, czyli na tyle, na ile pozwolił mi pokój.

– Jestem jakiś rozbity, osłabiony i boli mnie gardło – poskarżył mi się, czekając na słowa otuchy.

– Jeśli przywlokłeś do domu covida to przysięgam, że cię zabiję!

– Tatuś, to nie ciałuj, nie ciałuj, dobzie? – wyszła z propozycją Tamaluga.

– Co? Tata ma covid? – zawołała z pokoju Oliwia. – To ja spadam do Klaudii. Zadzwońcie!

To tyle, jeśli chodzi o troskliwą rodzinę.

…………

Ale coś tam się w domu ruszyło, jak nie, jak tak? O, na przykład mamy w łazience nową wiszącą szafkę z lustrem. Lustro jest dużo większe niż poprzednie i większe niżby to sugerowało zdjęcie przy zakupie. Jest tak duże, że przestraszyłam się wchodząc do łazienki. W dawnym lustrze widziałam tylko swoje popiersie. W tym widzę też swoje podudzie, i to nie jest fajne, ani trochę. Teraz nic już się nie ukryje, nie schowa, nie zasłoni. Jak żyć?

…………..

To na koniec:

– Mama, a co lobiłaś w pokoju Oliwki?

– Nic takiego.

– No, ale co lobiłaś?

– Pakowałam paczki.

– Dla kogo?

– Dla przyjaciół.

– Co? To ty tez masz psyjaciół???

Oto idealne podsumowanie mojego życia towarzyskiego.