A kto chce mieć drzewa w tle?

Dobra. Mój blog z założenia ma odmóżdżać, relaksować i bawić. Nie poruszam, albo prawie nie poruszam w nim tematów kontrowersyjnych, smutnych, ani nawet wymagających myślenia. Dlatego przepraszam, że dzisiaj zacznę od tematu przygnębiającego, ale szlag mnie trafia i po prostu muszę.

Ludzie nałogowo wycinają drzewa. To stało się ostatnio jakimś chorym narodowym trendem. Nie potrafię i nie chcę tego zrozumieć, ale muszę o tym napisać. Drzewa zajmują wysoką pozycję na naszej, Tomkowej i mojej liście rzeczy najważniejszych. Na naszym podwórku rosną trzy drzewa, tylko trzy! Klon, śliwa i orzech. Śliwę i orzecha udało mi się ochronić przed wycinką. Chociaż to może idiotyczne i już passe, ale byłam skłonna przywiązać się do nich. Dosłownie, gdyby zaszła taka potrzeba. Na szczęście obyło się bez tego, i drzewa zostały, ale na jak długo? Śliwę 3 lata temu zaatakowały larwy namiotnika, ale i z tym sobie poradziłam. Teraz są zupełnie zdrowe. Nie wiem komu i w czym przeszkadzają zdrowe drzewa, w dodatku dające owoce.

Przeszłam się na spacer obok mojej podstawówki i doznałam szoku. Cały szpaler drzew został wycięty, pozostały tylko kikuty.  Szpaler drzew, pod którymi bawiliśmy się na przerwach, z którymi wiązało się moje dzieciństwo. Okazało się, że nie ma winnych. Jeden zwalał na drugiego. Podobno wycięto je zapobiegawczo, bo gdzieś tam w Łodzi drzewo rosnące na szkolnym terenie zwaliło się na dziecko. Nikt nie umiał wytłumaczyć, co to ma wspólnego z naszymi drzewami. Mało tego – prezydent miasta stwierdził, że nie miał z tym nic wspólnego i odsyłał do zastępcy. Zastępca przyznał, że nawet nie słyszał o wypadku w Łodzi. Pod naciskiem mieszkańców, w miejscu starych drzew posadzono nowe. To nie wyjaśnia niczego i nie rozwiązuje problemu.

Ostatnio wracam do domu i widzę, że sąsiad przygląda się klonowi rosnącemu przy moim bloku. Przeczuwając, co się święci, zapytałam po co się tam tak gapi. No, jak to po co? Planuje wyciąć to drzewo. Szlag mnie trafił, chociaż naprawdę starałam się nad sobą panować.

– Dlaczego chcesz wyciąć to drzewo?

– A, bo tak w sumie niepotrzebne nikomu, bezużyteczne.

– Bezużyteczne?! – zagotowałam się, i kazałam łeb zadrzeć do góry. – Widzisz to gniazdo? To jest dom srok. Mają pisklęta. Może ich zapytaj, czy bezużyteczne!

– No, ale mogą sobie znaleźć inne drzewo…

– Które też za chwilę wytniecie?!

– Gałęzie ludziom na balkony włażą…

– Tobie nie włażą, masz okna z drugiej strony, a ci którym włażą jakoś się nie skarżą!

– Drzewa trzeba wycinać – oznajmił bez sensu, już kompletnie zbity z tropu.

– Gówno prawda!  Do drzew się trzeba przytulać! Ludzi już zupełnie pojebało! Narzekają, że nie ma czym oddychać, że brakuje czystego powietrza, a pozbywają się ostatnich jego dostawców!

Sąsiad, nie mając już żadnego argumentu zawinął się do domu. Ale takich psycholi jest więcej. Błagam was, walczcie o drzewa, bo inaczej obudzimy się po środku betonowej pustyni.

…………………………………………………….

Dostrzegacie czasami tło? Taka Mona Lisa, na przykład. Wszyscy skupiają się na jej twarzy, nie przyglądając się temu, co ma za plecami (czy też plecyma, jak mawiała Renia z teatru). Otóż Mona Lisa za plecami ma okno albo fototapetę. Nie, to jednak okno, bo na parapecie stoi jakiś kałamarz albo inny młynek. Okno jak okno: nieszczelne drewno, kawałek szyby. Za to widok jaki się za nim rozpościera… To nie jest normalne renesansowe podwórze. To nie jest żadne normalne podwórze. To nie jest też zwykły las, jak utrzymują niektórzy. To jest pejzaż po apokalipsie. Po wojnie planet. Koniec świata. Skałotwory. Wszak nie od dziś wiadomo, że Leonardo wielkim wizjonerem był. Nie brnijmy w to, zatem. Raczej skupmy się na tym, czy modelka miała świadomość tego, co rozpościera się za jej plecami (czy też plecyma, jak mawiała Renia z teatru). Zastanowiłam się nad tym, gdyż wydaje mi się, że w czasach obecnych każdy bardzo dba o to, co ma za plecami. W każdym znaczeniu.

Weźmy na przykład taki program telewizyjny, w którym prowadzący łączą się na żywo z reporterami, ekspertami, politykami i tak dalej. Czy ktoś z was przywiązuje wagę do tego, co znajduje się w ich tle? Książki są trendy i na topie. Wtedy wygląda się na mądrzejszego niż się jest w rzeczywistości. Wiele książek ma niewyraźne grzbiety, żeby trudno było odczytać tytuły, i żeby nie było, że tu niby poważny pan doktor, a w tle „50 twarzy Greya”.  Najczęściej na łączach są politycy, wirusolodzy i – co coraz bardziej zrozumiałe – psychiatrzy. Zastanawiam się, czy to, co mają w tle może wpłynąć na nasz odbiór. Czy wpływa też na odbiór prowadzącego. No, bo jeden taki gościu z  kontrowersyjnej partii jest ciągle uciszany i przerywany. Facet za ramieniem ma naturalnej wielkości szturmowca z Gwiezdnych Wojen, a czasami pacynki z animowanej dobranocki „Sąsiedzi”. Gdybym miała go oceniać tylko po tym, to bez względu na poglądy – już człowieka kocham. Ale! Czy na scenie politycznej można go traktować poważnie? Albo, gdy widzimy takiego wirusologa, a w jego tle kiczowate obrazki na ścianie, to jakoś nam on na eksperta nie wygląda. A może to my mamy wygórowane wymagania? Może wyobrażamy sobie, że taki covidowy ekspert powinien wypowiadać się na tle powiększonego modelu wirusa, albo przynajmniej mikroskopu. Mikroskopu w makroskali.

 Zastanawiam się, co ja sama mam w tle gdy rozmawiam na Skypie. Zapewne nierzadko bajzel. No, ale żaden ze mnie ekspert. Rozmawiam przez kamerę tylko z mamą.