Moje starsze córki uwielbiają Tamalugę, z wzajemnością. W najśmielszych marzeniach nie przypuszczałam, że będzie aż tak. Czasami o tę Tamalugową miłość rywalizują, co doprowadza do komicznych sytuacji. Nie raz zdarzało się, że wołały ją obie, a Tamaluga stała pośrodku jak zdezorientowany szczeniak: ta pancia ma kiełbaskę, a tamta ciasteczko. Kto ma rodzeństwo ten zna te relacje, z tym że u nas sytuacja nietypowa. Duża różnica wieku sprawia, że ona traktuje je trochę jak takie dodatkowe mamy. Tamaluga tak bardzo potrzebuje bliskości Wiktorii, że codziennie pyta, kiedy będzie niedziela, bo wtedy Wika z Krisem przychodzą na obiad. Chociaż to Kris więcej bawi się z Tamalugą i pozwala jej wchodzić sobie na głowę. Dosłownie. Wizyta Wiki przebija wszystko, włącznie z ulubionymi zabawkami, przedszkolem, wyjściem do sali zabaw. Oliwia stara się nie okazywać zazdrości, ale nie zawsze jej się udaje. Tłumaczę jej wtedy, że Tamaluga ma ją na co dzień, a za Wiką tęskni. Gdy wspomniałam, że Tamaluga będzie miała swój pierwszy występ w przedszkolu, Wika od razu wzięła sobie wolne w pracy, a Oliwia zaczęła kombinować, jak opuścić wykłady. Piszę to wszystko, bo jestem szczęśliwa, że mają ze sobą taki kontakt i wiem, że w razie czego, Tamaluga nie zostanie sama.
Dobra, koniec tych wzruszeń. To co tam jeszcze na tapecie? Aha. No, więc skończyłam, póki co, pisać prace. Zawsze śmieszyło mnie powiedzenie, że ktoś „siedzi z dzieckiem w domu”, bo pomimo tego, że nie mam pracy w ogólnie przyjętym znaczeniu tego słowa, to wierzcie lub nie – „siedzenie” jest ostatnią rzeczą jaką udaje mi się czynić. Od dwóch dni za to, dla odmiany, przechodzę inny stan. Jestem zajęta głównie staraniem się żeby nie zasnąć, co wychodzi mi średnio. Wiem, że stan to przejściowy, ale czerpię z niego garściami, a raczej staram się, bo przy Tamaludze nie da się zasnąć.
Gdy tak nad tym rozmyślam, to przypominam sobie jak ciężko pracowałam, gdy dziewczyny były małe i jak trudno było mi się wyspać, zwłaszcza pracując dwie zmiany pod rząd, i to te najgorsze: od 16 do 8 rano. Jakże ja marzyłam o ciepłym łóżku… Niestety, do mieszkania obok wprowadził się wówczas jakiś gówniarz młody człowiek. Wraz z meblami przyjechały bębny afrykańskie, które stały się sprzętem powszechnego użytku. Ów młodzian walił w nie zapamiętale, wytrwale i miarowo. Żeby chociaż wygrywał jakąś melodię, chociażby ścieżkę dźwiękową z „Tarzana”… Ale nie, po prostu w nie napierdalał uderzał. Ktokolwiek do mnie przyszedł, czy to koleżanka, czy facet z serwisu, wszyscy zadawali mi to samo pytanie „Jak ja to wytrzymuję”. No, więc, wytrzymywałam coraz słabiej. Fakt, że facet nie robił tego w nocy nie miał znaczenia. Ja w nocy pracowałam, a w dzień chciałam się wyspać. Nie wiem, czy on w ogóle gdzieś pracował, uczył się, może mieszkanie opłacali mu rodzice, zachwyceni jego talentem, gdyż mieszkający daleko. Zaczepiłam go raz, tylko raz, a on obiecał poprawę. Oczywiście nic się nie zmieniło. Wszystkie domowe czynności wykonywałam przy akompaniamencie głuchych uderzeń, bo ściany u nas cieniutkie… W końcu byłam pewna, że skończę albo w wariatkowie, albo w kryminale. Pewnej nocy byłam skrajnie wyczerpana i powoli zapadałam w sen. Właśnie wtedy, młodociany sąsiad postanowił urządzić imprezę. Chociaż była to odmiana od bębnów, jednak śmiechy, krzyki i głośna rozmowa skutecznie utrudniały mi zaśnięcie. Najgłośniej zachowywała się jedyna dziewczyna w towarzystwie, ale zawzięłam się, zamknęłam oczy i uparcie liczyłam owce. Nagle śmiech dziewczyny ustał, ucichła muzyka i do uszu mych dobiegł jej dramatyczny szept:
„Piotrek, to teraz może zagrasz nam na bębnach?”
Przez chwilę nie wierzyłam własnym uszom.
Ale zaraz uwierzyłam. Wstałam, sięgnęłam po telefon i zadzwoniłam na policję.
……………………………………………
Gdy idziemy z Tamalugą do przedszkola, ona zawsze nawija bez końca. Nie wiem skąd ma tyle energii o tej godzinie, bo ja ledwo ogarniam chodnik. Nie dosyć, że nawija, to jeszcze zadaje jakieś pytania i żąda ode mnie reakcji zwrotnej. Odpowiadam jej, ona oczywiście nie słyszy, bo oprócz wspomnianej w poprzednim wpisie przypadłości, to jeszcze ma na uszach czapkę i czasami kaptur. Przy każdej odpowiedzi muszę się zatrzymać, nachylić do Tamalugi i udzielić jej głośno i wyraźnie. Nie muszę chyba wspominać ile trwa taka podróż.
T: O! Jaki piękny ptasek! Co to jest, ten ptasek?
Ja: Mewa.
T: Siucham?
Ja: MEWA.
T: Ja lubię mewy, i papugi, i… nie wiem co…?
Ja: WRÓBLE.
T: Tak, wluble. I wsyskie inne ptaki. A jak lobi mewa?
Ja: No, tak krzyczy…
T: O tak? ( i w tym miejscu nastąpił tak głośny pisk, że przejeżdżający samochód omal nie wjechał na chodnik. Ja przez chwilę stałam jak sparaliżowana).
Ja: Tak… Mniej więcej tak…
T: Siucham?
Ja: TAK.
T: Tak? On tak piscy, ta mewa?
Ja: …
T: A ja chcę go pogłaskać, a jak go pogłascę, to on będzie tak piscał, ta mewa?
Ja: Jeśli będziesz chciała ją pogłaskać to pewnie odleci.
T: Odleci i będzie pisceć?
Ja: Może tak być…
T: O, to smiesne jest. I tlochę smutne.
Byłam zawiedziona i wkurzona do tego stopnia, że mama nawet nie zapytała dlaczego grzebałam w jej torebce. Ale byłam już dużą dziewczynką i jakoś się z tym pogodziłam. Nie miałam pretensji do dorosłych, że okłamywali mnie tyle lat. Z perspektywy czasu byłam im wdzięczna za wszystkie magiczne akcenty w moim dzieciństwie. Moje córki też nie były na mnie złe, zresztą myślę, że one do tej pory trochę wierzą w Mikołaja. Ja też.
