Gdzie zaczyna się rutyna, tam się Popka zapomina

No. Także tego. Potrzebuję urlopu od domu. Potrzebuję odpoczynku od rutyny. Niektóre czynności powtarzają się jak ta, no, kalarepka? Karuzela? Katarynka! No właśnie.

Codziennie, niezmiennie gotuję trzy obiady.

Urozmaicenie: jeden z obiadów (z uwagi na wykrytą ostatnio u Wiki alergię na wszystko) musi być bez jakiejkolwiek mąki, bez ziemniaków, bez jaj… No bez jaj!

Codziennie, niezmiennie zaglądam w pieluchę, której zawartość codziennie, niezmiennie skłania mnie do retorycznego zapytania „dlaczego nie do nocnika?”

Urozmaicenie: Siusiu jest (czasami) sygnalizowane i wykonywane mniej lub bardziej precyzyjnie do wyżej wymienionego naczynia.

Codziennie, niezmiennie walczę o wolną łazienkę.

Urozmaicenie: czasami wygrywam.

No, a tak w ogóle, poza tym, to umysł mój umęczon i strudzon wielce.

Popłakałam się widząc zeszłorocznych aktywistów broniących puszczy. Potem popłakałam się znowu, widząc ich przywiązanych do maszyn. A potem jeszcze raz, słysząc, że sąd ich uniewinnił. I jeszcze ta moja Tamaluga, która przytula się do każdego drzewa.

Bo zabieram ją do lasu. W lesie jest bezpiecznie. Nie ma ruchliwej ulicy.

Czasami krążymy autem, szukając idealnej miejscówki na Tamalugowy wybieg. Chyba taka nie istnieje. Najbezpieczniej byłoby ją puścić w szczerym polu. Tylko pole, pole, pole, a kłosy na tyle krótkie, żeby ją widzieć. Dopiero hen, hen, w oddali mogą majaczyć domy o gumowych ścianach i dachach z folii bąbelkowej.

Moja orientacja nie ulega poprawie. Chyba nawet się pogarsza.

Aśka zadała mi pytanie, a właściwie dwa, brzmiące następująco: „Kojarzysz Taniec z Gwiazdami? Wiesz, że Popek tam tańczy?!” Moje bliskie koleżanki znając mnie dobrze, zadają pytania właśnie w taki sposób. Nie zapytają „Widziałaś kto tańczy w Tańcu z Gwiazdami?” Nie. Tak rozmawiają między sobą. Do mnie kierują zdanie zaczynające się od słów: „kojarzysz”, „orientujesz się” albo „czy wiesz w ogóle” Czuję się jak upośledzona. Czasami nie mamy o czym pogadać z powodu moich telewizyjno – celebryckich ograniczeń.

W każdym razie zadała to pytanie i, jak to ona, stanęła w pozie wyczekującej na moją reakcję. Przyznam, że chwilę zabrało mi skojarzenie samego programu. Gdy już pojawiło się światełko w tunelu, skupiłam się nad drugą częścią pytania. Po chwili, z niemałą satysfakcją stwierdziłam, że – Panie i Panowie – ja WIEM kto to jest Popek! Byłam z siebie bardzo dumna i pomyślałam, że teraz rozmowa pójdzie gładko. W końcu kojarzyłam twarz, nie miałam pojęcia skąd, ale kojarzyłam! Zdziwiłam się tylko przez moment, dlaczego to taka sensacja. Popek, ładna kobieta, chyba dziennikarka, co w tym dziwnego, że tańczy?

Jak zapewne się domyślacie, rozmowa wcale nie poszła gładko, bo to nie ten Popek. Nie ta Popek, tylko właśnie ten Popek. Boszszsze. Zorientowałam się przy wytatuowanych tęczówkach.

Ćwiczę ten mój zmęczony umysł książką, krzyżówką, teleturniejem. No, niby stara się współpracować, ale wiem, że połową szarych komórek jest na tropikalnej wyspie.

 

Pierwsze bliskie spotkanie z ptactwem – zaliczone: