#10yearschallenge

 

Taaa; dziesięć_lat_czelendż, nie_wierzę_że_to_piszę

Wpis miał być zupełnie inny, ale będzie zupełnie inny, chociaż sama w to nie wierzę. Dostałam wyzwanie od jednej z zaprzyjaźnionych blogerek, (https://slownakawiarka.wordpress.com) i tylko dlatego się na to zgadzam, że jest to zaprzyjaźniona blogerka (chociaż po tym to nie wiem, nie wiem, nasza przyjaźń zawiśnie na bardzo cienkim włosku :-D)

Nigdy nie chciałam upubliczniać swojego wizerunku, wystarczy że w chwili zaćmienia umysłowego podałam prawdziwe imiona członków rodziny. No i gdy do tego jeszcze dodam swoje zdjęcie to… sami rozumiecie. Zdarzyło mi się wstawić ze trzy, ale zawsze takie, gdzie moja twarz jest jednak bardzo mało widoczna, (po fakcie odkryłam, że zdjęcie można przybliżyć i walnęłam fejspalma).

Mam bardzo niewiele swoich zdjęć z ostatnich lat. Ja wiem, że to jest znana wymówka, ale zdjęcia, na których jestem, naprawdę mogę policzyć na palcach jednej ręki. Po prostu w pewnym wieku unika się aparatu. W każdym razie ja unikam. To ja zazwyczaj jestem tą pstrykającą Tamaludze, dziewczynom i czasem Tomkowi. Jeśli zasłuży. Ja nawet z Tamalugą mam niewiele fotek, co ostatnio ze zgrozą odkryłam. Jedyne zdjęcia na których mogę być to te, robione mi z ukrycia, ale do tego dojdę. Selfie nie robiłam nigdy w życiu, nawet nie wiem czy bym umiała, a na pewno czułabym się głupawo, w porywach do idiotycznie.

Zastanawiałam się zatem, jak to ugryźć i umiejętnie ominąć. Z przypływem nadziei w sercu, zapytałam autorkę tego fantastycznego pomysłu, czy nie muszę pokazywać twarzy. Była bezlitosna: muszę. Do miażdżącego werdyktu dołączyła kilka emotek płaczących ze śmiechu, co by podkreślić jak zacny i zabawny jest to pomysł… (włosek naszej blogowej przyjaźni jest coraz cieńszy).

Na urodzinach Tamalugi (o czym wspomnę w następnym poście, bo przecież w tym MUSZE się obnażyć!) była moja bliska koleżanka. I ona nagle, ni stąd ni zowąd coś tam gmera w telefonie i pyta czy wiem, jakie ładne zdjęcie mi zrobiła we wrześniu na działce. Ja na to, że skąd mam do cholery wiedzieć i już miałam się oburzyć, ale zerkam na fotkę. Hmm, myślę, nawet niezła, zważywszy, że jestem w basenie bez tuszu na rzęsach nawet. Poza tym dosyć świeże, bo tylko sprzed 5 miechów, więc aż tak się nie zmieniłam. Gęby też przybliżyć się za bardzo nie da… no idealne!

Mam nadzieję, że Kasia nie będzie marudzić, a wręcz doceni poświęcenie.

Ze zdjęciami sprzed 10 lat było trochę łatwiej. W sensie ze znalezieniem.

No i gdy już, zadowolona wybrałam zdjęcia i sądziłam, że najtrudniejsze za mną… Uświadomiłam sobie, że muszę jeszcze napisać o moich 10 letnich dokonaniach. No ja pierdolę! Przecież ja niczego nie dokonałam. Poza Tamalugą, bo moje dzieci to zawsze największe osiągnięcia. Ale na niwie, że tak powiem zawodowej… Ja w ogóle nie miałam niwy zawodowej, niewiele przepracowałam, w porównaniu do lat poprzednich. Moje intensywne podróże zakończyły się właśnie w roku 2009 i od tamtej pory osiadłam. Nie tyle na laurach, co na tyłku. Odczułam zmęczenie materiału.

Wydarzenia tych ostatnich dziesięciu lat zlewają się w czasie i czasami nie pamiętam co, kiedy miało miejsce. Ta ostatnia dycha przeleciała błyskawicznie, nawet nie wiem kiedy. Akurat rok 2009 pamiętam dość dobrze, bo zmarł Michael Jackson, a wraz z nim spory kawałek mojego dzieciństwa. Miałam wtedy remont w domu, ciągnący się w nieskończoność z coraz mniej kompetentnymi ekipami i majstrami. Pracowałam w studiu reklamy.

No i tak siedziałam i stukałam paznokciami w blat stołu, próbując przypomnieć sobie jakieś osiągnięcia, ale szło to opornie. Wniosek z tego taki, że albo mam wczesną demencję, albo faktycznie żadnych osiągnięć nie miałam. Dobra, zostawmy karierę. Przejdźmy do życia osobistego.

No i  w tym miejscu, chcąc być całkowicie szczerą, muszę się przed wami obnażyć.

Po pierwsze: rozwiodłam się. Trudno to nazwać chlubną zasługą? Może i tak, ale ja rozwiodłam się szczęśliwie. Gdy tak o tym pomyśleć, to było ogromne osiągnięcie i nadal nie mogę uwierzyć skąd wzięłam tyle siły. Rozwiodłam się z agresywnym alkoholikiem i na tym poprzestańmy.

Ale jeszcze zanim, to poszłam na studia dziennikarskie. Tak, będąc po trzydziestce.

Założyłam blog. Najpierw taki, na którym wylewałam frustracje związane z moim małżeństwem. Nie zdecydowałam się jednak na upublicznienie. Wiedziałam, że ja taka nie jestem naprawdę, że to nie leży w mojej naturze. Ja przecież jestem wesoła i optymistyczna. Usunęłam tamten blog i 2 lata później założyłam właściwy, z czego jestem bardzo zadowolona.

 

W roku rozwodu postanowiłam pomóc kobietom w podobnej sytuacji i wprowadziłam plan w życie. Zamiast cieszyć się, że mam to już za sobą i odciąć się od tego raz na zawsze, zaczęłam wyszukiwać kobiety będące w toksycznych związkach. Wszystkie kobiety którym udało mi się pomóc były jak balsam na moją duszę. Niesamowita satysfakcja i motywacja. Nie przestraszyłam się nawet pogróżek od męża jednej z nich. No, może trochę, ale nie byłam już sama, bo…

związałam się z Tomkiem, który dość mocno pomógł mi z byłym mężem, a potem wspierał w pomaganiu innym.

Potem pomoc poszerzyłam na rodziny w trudnej sytuacji w ogóle…

I schronisko dla psów.

Co nie było proste, bo sama byłam w kiepskiej sytuacji finansowej.

Ale jaka radość i satysfakcja! Nie do opisania.

Wykorzystałam dziennikarskie kontakty i pomogłam ludziom znaleźć dom,

chociaż własny mogłam stracić w każdej chwili.

Kilku osobom załatwiłam pracę.

Chociaż sama takowej potrzebowałam.

No i zdecydowałam się na Tamalugę, z pełną świadomością konsekwencji ciąży w tym wieku.

 

Jeśli chodzi o osiągnięcia, to właśnie o takie. Nie zrobiłam kariery, nie założyłam fejsbuka, nie postawiłam na rozwój osobisty, nie zadbałam o wygląd, ani o ćwiczenia, nie przeszłam na wegetarianizm, nie brałam udziału w żadnym proteście, nie poznałam w realu zbyt wielu ludzi, nie starałam się zbyt żarliwie podtrzymać kontaktów.

A wygląd? Nie wiem czy w ogóle o nim wspominać. Przybyło mi trochę zmarszczek i trochę kilogramów. Przybyło mi energii i motywacji przy Tamaludze i… tyle samo straciłam po śmierci mojego psa.

Ale jakoś tam idę do przodu, nie?

Dobra, dosyć tego przedłużania.

Oto foty. Miał być miły kolażyk, a wyszło jak zwykle. Boszszsze, nawet zdjęć nie umiem tu ułożyć…

Uprasza się o nieprzybliżanie.

 

2008/2009

Dwa pierwsze to moje dwie pozarodzinne pasje: morze i psy.

 

Tu w zagramanicznej podróży, zaraz po wyrwaniu zęba 😀 :

 

 

i 2019, a właściwie 2018, wrzesień:

No, oczywiście wybrałam takie ładne, żeby nie było, a co!

Mam nadzieję, Katarzyno, że jesteś usatysfakcjonowana.

W ogóle to muszę ci podziękować, bo skłoniłaś mnie do refleksji nad życiem. 🙂 A tobie i wszystkim moim blogerkom i blogerom za to, że dzięki wam czuję się o te 10 lat młodsza! 🙂

Aaaa! Byłabym zapomniała! Nie ma tak dobrze: według zasad teraz JA muszę nominować do 10 lat czelendżu dwie osoby! Chciałabym nominować wszystkich, ale nie mogę 😦 Dlatego drogą dedukcji, animacji i dłubania w nosie:

Uwaga…. bum bum bum

Wybieram Dziubasową (bo teraz jest laska i chcę wiedzieć jak wyglądała kiedyś) No i nudzi jej się w życiu, nie ma żadnych zajęć, więc spokojnie… 😀

oraz Karinę (bo chroni swej prywatności i chcę żeby się trochę napociła jak pokazać, żeby nie pokazać) 😛 😀 No i to kobieta walcząca jest i ma dużo do opowiedzenia.

Także, tego, dziewczyny – do dzieła!