GŁI, PIK, EKO I PUCHAR CEDROWY

Ostatnio udaje mi się jeść co trzy godziny, w dodatku o połowę mniej – bo z dziecięciem. Tomek stwierdził, że żyję z Tamalugą w symbiozie gastronomicznej.

Za to gastronomia Tamalugi żyje w symbiozie z kanapą, stołem, podłogą i samą Tamalugą. Od włosów po stopy (tiopy).

Przy okazji ogłaszam wszem i wobec, że kuła (czyli tablet) nie zawsze bywa złem wcielonym. Oczywiście wszystko zależy od treści, a te należy kontrolować. Tamaluga, poza piosenkami, które śpiewa ochoczo kilka razy dziennie, i które podśpiewuje z rezygnacją cała rodzina, poznaje na przykład kolory. Po angielsku. Trochę zajęło mi zorientowanie się, o co chodzi, i dlaczego każdy klocek nazywa inaczej.

głi – green,

pik – pink

buu – blue,

łed – red

odziś – orange

łajk – white,

blat – black.

Co dziwne, żółty zawsze występuje u niej w dwóch wersjach: jeło (yellow) i ziółti.

Zaczęła też mówić „plosię” i „ciję”, oraz „Diobe” (na zdrowie), natomiast czysto i bezbłędnie wymawia, między innymi: „dzikus”, „Tami” (co słusznie idzie w parze) oraz „ptaki”, „Majkel”, „osiem”, „woda”, „bez” i tak dalej. Jej zdania są coraz bardziej złożone, a zasób słów w ostatnich miesiącach powiększył się tak, że sama w to nie wierzę. Najbardziej rozwala mnie, gdy ciągnie na plac zabaw, wołając: „Tatiii! Tatiii! Oć cibko! Obać! Idziś? Tam juju (zjeżdżalnia) juju tam jeś! Oć!”

Moja segregacja śmieci sięga czasów, w których nie tylko nie było to w modzie, ale wręcz patrzono na mnie jak na kosmitkę. Jeździłam tramwajem do jednego z niewielu wówczas miejsc z kontenerami do segregacji. Obecnie stoją niemal na każdym podwórzu i to jest duże ułatwienie. Dlaczego tak niewielu sąsiadów z tego korzysta? Myślę, że z lenistwa, które nazwałabym ortodoksyjnym. Żeby nie było niedomówień – nie mam na tym punkcie fioła, nie przywiązuję się do drzew – nie fizycznie (chociaż myślę, że byłabym w stanie to zrobić, gdyby sytuacja tego wymagała). Nie piorę w szyszkach czy orzechach, nie używam wielorazowej szmatki do podtarcia tyłka. Staram się być ekologiczna w rozsądnych granicach. Mam obsesję na punkcie zakręcania kranu i oszczędzania papieru. Nie mam obsesji na punkcie oszczędzania światła, niestety. Czasami stosuję anty zimową terapię. Cóż począć, ja po prostu kocham światło, które zimą zastępuje mi słońce. Bardzo źle czuję się w półmroku, przeszkadza mi to nawet w pubach z wyciszoną muzyką. No tak mam, i już. Cieszę się, natomiast, że reszta rodziny też stara się być eko.

W tym miejscu, gorąco apeluję: bądźmy ekologiczni chociaż na tyle, na ile damy radę. Jeśli każdy z nas da od siebie coś, to już jest COŚ. Czy coś w tym rodzaju… Tu zacytuję moją panią od biologii: „Gdy widzę, że moje dziecko nie wylewa już tłuszczu z patelni do zlewu, to wiem, że moja praca ma sens”.

No to teraz na wesoło, pozostając przy temacie nauczycieli. Kiedyś na studiach mieliśmy zastępstwo z pewną pańcią, którą z racji zachowania, studenci oglądający „Rodzinę zastępczą” nazywali Alutką. Pańcia nie bardzo wiedziała co z nami zrobić, ale temat niejako narzucił się sam. Któraś z dziewczyn miała przy sobie powieść miłosną, więc… przez całe zajęcia wymienialiśmy najdziwniejsze określenia kobiecych narządów płciowych, z jakimi zetknęliśmy się w literaturze. Były więc: muszelka, tulipanek, kwiatek, motylek, ślimaczek, kielich, szkatułka, puchar cedrowy (WTF?!), filiżanka… Pod koniec zajęć wyliśmy ze śmiechu.

I teraz wyobraźcie sobie, że macie to na świeżo w pamięci i dochodzi do zbliżenia… Toż to życie erotyczne zanika całkowicie!

Zaczął się Pyrkon. Oliwia spakowana. Zazdroszczę jej. Nie będę się martwić (w każdym razie trochę mniej) bo jedzie z koleżanką i jej rodzicami, uffff.

W tym miejscu proszę kogoś, a konkretnie Kasię Kawiarkę, jeśli będzie miała czas i ochotę, żeby trochę o tym napisała. To znaczy o Pyrkonie, skąd pomysł, jak to się odbywa itp. Bardzo chętnie o tym poczytam i myślę, że nie tylko ja. Dlaczego Kasia?

1. Jest rezydentką, a to zobowiązuje
2. Wydarzenia i miejsca opisuje tak świetnie, że nie można się oderwać

Dobra, to tyle na dzisiaj.

Buziaczki!