Wyjście do ludzi

Tamaluga – odpukać i splunąć trzykrotnie przez lewe ramię – już drugi tydzień jest w przedszkolu. Ciągiem. Bez kataru. Sukces. Taki sukces, że aż podejrzane. Tomek zawozi ją i przywozi rowerem, więc nie miałam ostatnio pretekstu żeby wyjść z domu.

W zeszły poniedziałek ubrałam się ładnie i aż chciało mi się wyjść do ludzi, poszaleć i zabawić się. W ramach śmiałego planu (wyjścia do ludzi, szaleństwa i zabawy) udałam się na lokalny rynek po pół kilo mandarynek (które to, za jednym zamachem zjadła Tamaluga po powrocie z przedszkola). Rynek jak rynek, zaszpanowałam przy straganie, wróciłam do domu, przebrałam się w dresy i zaległam z książką.

We wtorek znowu mi się zachciało ładnie wyglądać i wyjść do ludzi. Zmieniłam, zatem, kierunek i poszłam do sklepu Społem po zakupy. Wróciłam, przebrałam się w dresy i zaległam z laptopem.

W środę poczułam się jakoś tak, że no. Pozostałam w dresach, łyknęłam Gripex Max i zaległam.

W czwartek czułam się jeszcze gorzej, ale nie z powodu przeziębienia, tylko z zalegania.

W piątek wygrzebawszy się z barłogu, byłam zwarta i gotowa zmierzyć się ze światem, czyli pójść po Tamalugę. Mieliśmy pojechać po nią razem, ale Tomek stwierdził, że jest już późno i zanim wyciągnie z piwnicy mój rower… Pojechał sam. Przebrałam się w dresy. Zaległam. Obejrzałam z Oliwią „Top Model”, co nie pomogło, a wręcz pogorszyło.

Tego wieczoru Tomasz ulitował się nade mną. Obwieścił, że otworzyli wreszcie pizzerię naprzeciwko, więc możemy się tam udać na kolację. Serce me się uradowało. Oto miałam powód do wyjścia. Oto miałam powód by ładnie się ubrać. Zajrzałam do szafy i stwierdziłam, że nie mogę ładnie się ubrać, bo nie mam w co. Zresztą, kto by tam przejmował się ciuchami, skoro włosy nie widziały szamponu od wtorku. Stwierdziłam, że mam to gdzieś, bo i tak mamy godzinę do zamknięcia, no i kto tam będzie na mnie patrzył, przy tych zgaszonych światłach, na tym zadupiu mojej dzielnicy. 

Nadeszłyśmy pierwsze z Tamalugą, Tomasz ciągnął się z tyłu. Już przy wejściu opadła mi szczęka. Przez okna widziałam, że jest tłum, wszystkie stoliki zajęte, nie wspominając o braku covidowego dystansu. Stałam tak, trzymając za rękę Tamalugę i chciałam wycofać się dyskretnie. Wtedy wyszedł do nas menager (przysięgam: wyszedł na zewnątrz) kłaniając się (przysięgam: ukłonił się) i zapytał, w czym może pomóc. I wtedy opadła mi szczęka po raz drugi.

– Psysłam zjeść pizzę – uratowała mnie Tamaluga.

– Oczywiście – menager przyjrzał mi się uważnie, a potem zwracał się już tylko do Tamalugi. – Dla ilu osób stolik?

– Tsech – odparło moje dziecko, które może nie wymawia jeszcze „r”, ale potrafi już nieźle liczyć.

– W tym momencie zwalnia się stolik dla państwa – odparł uradowany pan i wprowadził nas do środka.

No i nie było już odwrotu. Weszłam do mocno oświetlonej sali (gdzie te przyciemnione światła?!) , starając się wtopić w tło ściany (w szare kreski czy co tam), pamiętając, że dzisiaj mam  dres i brudne włosy. Czułam się jakby przejechał po mnie traktor. Miałam nadzieję, że nikt nie zwróci na mnie uwagi, ale zapomniałam, że byłam z Tamalugą, która głośno oznajmiła swoje przybycie. Wtedy już wszyscy na nas patrzyli, a przy pierwszym z brzegu stoliku siedzieli moi znajomi z dziećmi. Ucieszyli się na mój widok. Po zachwytach nad Tamalugą przeszli do mnie.

– Jak ty pięknie wyglądasz!

Pozostawię to bez komentarza.

Tamaluga oczywiście przysiadła się do nich, do ludzi, których widziała pierwszy raz w życiu. To bardzo w jej stylu. Zaraz nadszedł Tomek, stolik dla nas się zwolnił, a idąc do niego spotkałam jeszcze trzech innych znajomych, którzy również zachwycili się moim wyglądem. Pomyślałam, że jeśli jeszcze choć jedna osoba to powtórzy, to chyba walnę ją z liścia, wywalą mnie z lokalu i więcej nie wpuszczą. To poniekąd rozwiązywałoby kwestię ewentualnego stołowania się tutaj, z korzyścią dla portfela, gdyż ceny mieli zawrotne.

Pizza też dupy nie urwała. Biorąc również pod uwagę, że za nią nie przepadam. Wino za to mieli całkiem niezłe i rewelacyjną, iście wazeliniarską obsługę.

Wśród tych znajomych znalazła się kobieta, która zamachała do mnie entuzjastycznie. Odmachałam jej mniej entuzjastycznie, wysilając szare komórki i zmuszając je do skojarzenia osoby. Nagle osoba wstaje i widzę, że podąża w moim kierunku.

K*rwa!

Kto to, kto to???!!!

Powitałam ją pogodnym uśmiechem. Na szczęście, gdy tylko otworzyła usta wyjaśniło się skąd ją znam. To była Wera, zwana dalej Mamą Tego Kubusia. Moja najstarsza córka, Wiktoria, od zerówki kumplowała się z Kubą. Kuba był sympatyczny i dobrze się uczył, ale jego matka… Och, jego matka to był okaz nie z tej ziemi. Kobieta nie umiała mówić o niczym innym, tylko o Kubusiu. Każdy, kto zechciał jej wysłuchać musiał dowiedzieć się jaki Kubuś jest zajebisty, niesamowicie niesamowity, mądry, piękny, dobry, utalentowany i szlachetny, a od czasu do czasu pierdzi na tęczowo. W związku z powyższym wszyscy rodzice nazywali ją Mamą Tego Kubusia.

No i „tą razą” (jak mawiała moja babcia), musiałam wysłuchać – a jakże – opowieści o Kubusiu. Najpierw, z uprzejmości,  nie żeby ją obchodziło, zapytała o Wiktorię. Wiedząc, co zaraz nastąpi, zawarłam życiorys mojej najstarszej córki w dwóch zdaniach. Następnie Wera, Mama Tego Kubusia zachwyciła się urodą Tamalugi, potem jeszcze raz, i jeszcze raz, aż w końcu odpaliła telefon i podsunęła mi pod nos najnowsze fotki syna.

– Och, ach, och! – wykrzyknęłam w zachwycie. Jakoś nie miałam serca powiedzieć jej, że po pierwsze niewiele widzę bez okularów, a po drugie na niemal każdym zdjęciu Kubuś jest albo w okularach, albo w maseczce, albo w maseczce i okularach. Także, tego. Zachwyciłam się zatem, mając w pamięci uroczego 12 latka, czyli czasem kiedy po raz ostatni widziałam go na żywca.

Mogłaby tak długo i długo… W końcu zniecierpliwiony małżonek, ku mojej wyraźnej uldze, zagarnął ją do domu.

Wychodziliśmy jakieś piętnaście minut później, a ona wciąż stała przy drzwiach pokazując zdjęcia jakiejś randomowej osobie.

Wróciłam do domu bogatsza o trzy numery telefonów i jedną ulotkę. Przebrałam się w dresy. Zaległam.