O niestabilności zębów i świata

Tamaluga jest świetnym obserwatorem ludzkich charakterów. Narysowała piękny rysunek, na którym Oliwia stoi spokojnie z kwiatem w dłoni, tata jest na rowerze, a ja… na deskorolce. Przez pięć lat nie mogło ujść jej uwadze, że nasza rodzina do normalnych nie należy, więc zrobiła to, co mogła zrobić w takiej sytuacji – przeszła nad tym do porządku dziennego, przepracowując traumę rysunkami.

Ostatnio zaczęła też kolorować, a nawet zabrała się za zeszyt z księżniczkowymi naklejkami. Tyle, że Tamaluga nie zna księżniczek od Disneya. Mgliście kojarzy jeno Kopciuszka i Śnieżkę. Po skończonej robocie poinformowała mnie, zatem, że: „No, skończyłam ostatnią księżniczkę. Taką w żółtym ubranku, co TAŃCOWAŁA Z LEWEM.”

Chwilę zabrało, zanim zorientowałam się, że to „Piękna i Bestia”.

xxxxxxxxxxxx

Gdy zapowiedzieli nowe pierwsze restrykcje, nie bardzo orientowałam się w temacie. Niby coś tam słyszałam, w jakimś kościele dzwonili… Ale tak naprawdę, gdy wprost proporcjonalnie do zapodawania szczepionki, drastycznie wzrastała liczba zachorowań, to nic już nie rozumiałam, i wzięłam się i odcięłam. Przerzuciłam się na bezpieczne tereny Playstation i Netflixa. W końcu jednak trzeba było sprawdzić co jest grane.

– Trzeba sprawdzić, co jest grane – stwierdził Tomasz, równie obeznany w temacie, co i ja. – Żebyśmy się nie obudzili w Tamalugowym nocniku. Pójdźże, niewiasto, i wygugluj.

Poszłam, zatem, i wyguglowałam. Całą listę przybytków rozkoszy z wyrokiem do zamknięcia. Wróciłam do Tomasza przygnębiona, posuwistym krokiem, szurając smętnie kapciami.

– I co? – zapytuje.

– Zamkną solaria. Tyle zapamiętałam.

– A przedszkola?

– Nic nie wiem, nic nie wiem. Z drogi, człowieku. Muszę się napić.

Sięgnęłam po ukrytą na czarną godzinę butelczynę whisky.

No niech mi ktoś mądry wytłumaczy, co im te solaria zawadzają. Nie znam drugiego, równie czystego i zdezynfekowanego miejsca. Że o promieniach UV, zabijających wirusy, nie wspomnę.

Świat stał się taki niepewny, niestabilny. Snułam przemyślenia, sącząc powolutku drinka.

Obudziła się Tamaluga, też coś nie w sosie.

– Mogę jutro nie iść do przedszkola?

– Możesz, a dlaczego?

– Bo nasza pani jest chora i mamy inną. Nie chcę tej innej, tęsknię wtedy za wami.

– Ta inna pani nie jest fajna?

– Jest fajna, ale to nie jest nasza pani. Ma inną twarz i głos.

Wiem o co chodzi. Tamaluga też potrzebuje stabilności tego świata.

Mam nadzieję, że nie zamkną gabinetów dentystycznych, gdzie Tamaluga we wtorek musi odbyć pierwszą wizytę. Tak, prawie wybiła sobie dwa zęby na przedszkolnym placu zabaw. Zadzwoniono do mnie z informacją, że biegła, że drabinki, że krew się leje i ząb się rusza. Przybyliśmy we dwoje. Ciocia Marta wyszła nam naprzeciw. „O, ciocia Marta”, mruknął Tomasz. „Jakoś mnie to nie dziwi. Wszystkie wypadki zdarzają się przy cioci Marcie. Przypadek?”

Ciocia Marta miała poczucie winy wyryte dłutem na twarzy.

–  Bo Tamaluga tak szybko biega, czasami nie mogę jej zatrzymać…

– Wiem – westchnęłam, bo naprawdę wiedziałam.

– Bardzo przepraszam…

– W porządku, rozumiem – zapewniłam. –  W grupie jest 25 dzieci, trudno ich upilnować.  Wyobrażam sobie jak często musicie panie dzwonić po rodziców.

– Właściwie dzwonimy tylko do pani…

Kurtyna.